Ασχετα

Το δεξι μου ράμμα απο χτες πονάει. Τώρα το θυμήθηκε. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί. Μήπως κάνω κινήσεις κουραστικές και αντιδρά; Και τα άλλα τι κάνουν, κοιμούνται; Ελπίζω να μην υπάρχει καμιά μικροεπιπλοκή γιατί δε θέλω άλλες παρεμβάσεις στην κοιλιά μου.

Και προχτες ήλθε το τέλος μιας σχέσης, που ουσιαστικά είχε έρθει εδώ και χρόνια. Ελπίζω να τα βολέψεις κοπελιά γιατί μέχρι τώρα τά 'χεις κάνει μούτι. Λοιπόν είναι πολύ εγωστικό, αλλά καθε φορά που οι άλλοι μιλάνε για την επιπολαιότητα και την αμυαλοσύνη κάποιων, εγώ κρυφοχαίρομαι. Είμαι χίλια δυο, αλλά άμυαλη δεν είμαι. Κάνω τη σύγκριση και χαίρομαι. Ξέρω ότι και οι άλλοι κανουν την ίδια σύγκριση, και επίσης χαίρομαι. Εισαι κακιά, θα μου πεις. Οχι, απλά είμαι ανασφαλής όπως ο περισσότερος κόσμος, και θέλω επιβεβαίωση καποιες φορές.

Εχει πολλή συννεφιά και κρύο αυτές τις μέρες. Θα μπορούσε να κάνει κρύο αλλά να έχει ήλιο. Αλλά δε μας την κάνει τη χάρη. Οχι κυρία μου, θα φας τη μουντάδα στη μούρη. Χειμώνας είναι, καποια στιγμή θα έχει και συννεφιά και βροχή και κωλόκρυο. Τι θες τώρα. Κι είσαι και παιδί του καταχείμωνου.
-Εγώ, του καταχείμωνου; Διαμαρτύρομαι, εγώ λατρεύω τον ήλιο, είναι γνωστό.
-Γεννήθηκες Γεννάρη.
-Και; Σίγουρα καποιοι απ' αυτούς που είναι αυτοκαταστροφικοί, θα είναι γεννημένοι άνοιξη και καλοκαίρι. Κι όμως, όταν βγαίνει ήλιος κρύβονται στα σκοτάδια σα βρυκόλακες.
-Εντάξει, θα έρθει κι ο ήλιος, μην κάνεις έτσι. Δε πας καμιά βόλτα λέω γω; Είσαι απο χτες κλεισμένη μέσα και κάνεις δουλειες.
-Θέλω, αλλά με πονάει το ράμμα.
-Αντε και μετά θα έρθεις να στολίσεις το δεντράκι σου, να έχεις ένα σπίτι καθαρό και στολισμένο. Αυτό δε θες;
-Εννοειται πως αυτο θέλω και αυτό θα κάνω. Απο τους μήνες του χειμώνα ο Δεκέμβρης περνάει καλύτερα.

Για ολα υπαρχει μια πρωτη φορα

Πέρασε κι αυτό. Δηλαδή όχι τελειως, γιατί νιώθω ακόμα τα υπολείμματα της επεμβασης πανω μου. Ωστόσο ήταν κάτι που έπρεπε να γίνει, αν ήθελα να διαιωνίσω το είδος μου (αντίθετα από καποιους άλλους, εγώ θέλω). Να δούμε πώς θα περάσουν οι επομενοι 4 μήνες. Ελπίζω όχι δύσκολα, γιατί δεν έχω και πάαααααρα πολλη υπομονή. Θα περασω πρόωρα από ένα τέτοιο στάδιο, αλλά είναι για καλό.

Ειμαι κενή, τερμα.

Σε συνεχεια της προηγουμενης αναρτησης, θέλω να δηλώσω περίτρανα ότι όχι, δεν είμαι καλλιτεχνική φύση, ούτε ψαγμένη ψυχή, ούτε μισάνθρωπος. Είμαι απο τις "κατίνες" που θέλουν ένα ωραίο σπίτι, έναν αξιοπρεπή μισθό, μια οικογένεια. Που τους αρεσουν οι γιορτές, οι ηλιόλουστες μέρες, και η ΧΑΡΑ.
Πόσο επιφανειακή ρε φίλε όμως ε; Ακούς εκεί να θέλω χαρά. Οταν υπάρχουν τόσοι άνθρωποι δυστυχισμένοι γύρω μου με τα χίλια μύρια βάσανα, ψυχολογικά και μη, εγώ να έχω το θράσος να αναπολώ την ευτυχία. Που να οφειλεται όμως αυτό; Ισως επειδή έτσι με μεγάλωσαν. Η ίσως να είναι ο χαρακτήρας μου απο μόνος του συμβατικός και "κοτίστικος".
Αυτο φαινομενικά δεν άρεσε και στον πρώην μου. Και λεω φαινομενικά, γιατί στο βάθος ήταν με το ενα πόδι στο "συμβατικό" και με το αλλο στο "καλλιτεχνικό". Τώρα δεν ξέρω αν έχει καταφέρει να βάλει και τα δύο του πόδια σε ενα μέρος. Πάντως η νυν του, είναι πιο σκοτεινοκαλλιτεχνοθανατό-φιλη. Σαν την τύπισσα που διαβάζω. Μπαίνω στον πειρασμό να αναφέρω καποιες απο τις μαλακίες που ισχυριζόταν ότι πίστευε, όταν την είχα γνωρίσει, αλλά επειδή ο διαολος εχει πολλά ποδάρια δε θα το κάνω. Αν και δεν πιστεύω οτι διαβάζει καποιος αυτό το μπλογκ, αλλά και πάλι.
Σήμερα θα φτιάξω σοκολατοπιτα και θα πάμε επισκεψη το απογευμα σε ενα φιλικό σπίτι. Η φιλεναδα μου θα έβγαζε φλυκταινες αν το ακουγε, χαχαχα.

Τα ψεύτικα τα λόγια

Κάνω βόλτα στα μπλογκς και βλέπω διάφορα. Κάποιοι διαφημίζουν τη δουλειά τους, κάποιοι γράφουν ημερολόγιο, κάποιοι προβάλουν τις οικογενειακές τους στιγμές, κλπ. Υπάρχουν και κάποιοι που την έχουν δει φιλόσοφοι και μεγάλα ταλέντα (στο οτιδήποτε). Μπορεί  και να είναι, αλλά εμένα ρε φίλε, μου φαίνονται τόσο φτιαχτά αυτά που γράφουν. Ζουν με άπιαστα όνειρα. Βρίζουν τη μαύρη τους τύχη με λόγια βαθυστόχαστα. Εχουν βαρεθεί τα πάντα γύρω τους. Δε θέλουν τη ζωή τους.
 Και αναρωτιέμαι, όταν κάποιος βρίσκεται στα πρόθυρα της κατάθλιψης, έχει κουράγιο να βρει τόσο μεγαλεπήβολα λόγια για να την εκφράσει; Το νιώθει πραγματικά, ή θέλει να δείξει στους αναγνώστες ότι η πνευματικότητά του ξεχειλίζει;
Ελπίζω να μην έρθω ποτέ σ' αυτή την κατάσταση, γιατί εγώ δε θα ξέρω πως να εκφραστώ. Κι αν κάποιος με διαβάσει, θα με περάσει για τελείως άψαχτη, χωρίς ίχνος καλλιτεχνικής μόρφωσης.

Florence + The Machine - Seven Devils {Lyrics}

Μέχρι αποδείξεως του εναντίου

Κάτι πρέπει να κάνω με την ενοχικότητά μου. Ενα τοσο δα μικρό πράγμα στη δουλειά, και νιώθω ενοχη όχι απέναντι στους μεγάλους, αλλά απέναντι σ'αυτήν. Οτι είναι αυτή εκεί μέσα είμαι κι εγώ. Επομένως δεν έχω κανένα λόγο να νιώθω έτσι.
Το σύνδρομο του "καλού παιδιού". Μ' αρέσει. Οταν με θεωρούν καλό παιδί και με εμπιστεύονται και λένε καλά λόγια για μένα, πάντα μου άρεσε. Στη δουλειά, για τους συναδέλφους τουλάχιστον, με τη συμπεριφορά μου δεν ειμαι το καλό παιδί. Εκεί δεν προσπαθώ να είμαι γιατί θα μου ήταν πολύ κουραστικό να κάνω και τους 20 να με συμπαθούν. Οπότε είμαι ο,τι να 'ναι. Υπάρχουν βέβαια κάποιοι που με ψιλοχωνεύουν, δεν είναι όλοι το ίδιο. Αλλά έτσι δεν είναι και η κοινωνία;
Στον έξω κόσμο, αν εκτεθώ σε δικό μου άνθρωπο, θέλω να ανοίξει η γη να με καταπιει. Σε κάποιον άλλο, οκ, καλό θα ήταν να μη γίνει, αλλά αν γίνει, τι να κάνουμε. Δηλαδή ασχολούμαι εσωτερικά με αυτό για ένα καποιο διάστημα, αλλά δε χάνω και το χρώμα μου.
 Μάλλον και στη δουλειά, αυτή παίζει το ρόλο του "΄δικού μου ανθρώπου" (προς Θεού, όχι στην κυριολεξία), επειδή έχουμε πιει έναν καφέ και έχουμε πει κάποια πράγματα προσωπικά μας. Γι' αυτό  και σκεφτόμουν το σημερινό για ώρες.
Και έπίσης, γιατί κι αυτή δεν είναι το κοριτσακι που νομίζουν όλοι. Λένε  "το γελαστό άνθρωπο μην το φοβάσαι". Κααααααλά. Ξέρω εγώ μια γελαστή και πρόσχαρη και κοινωνική και, και, και, που είναι έτοιμη να στη φέρει πισώπλατα. Τώρα θα μου πεις, γιατί ήπιες καφέ και είπες προσωπικά σου πράγματα σε έναν τέτοιο τύπο; Γιατί στην αρχή δεν την καταλαβαίνεις. Πέφτεις στην παγίδα της "γελαστής". Οταν άρχισα να το καταλαβαίνω, το μετρίασα αισθητά. Το συμπέρασμα που είχα βγάλει στην αρχή των εργασιακών μου χρόνων ισχύει ακόμα: Δε στεριώνει φιλία ή έρωτας μεταξύ συναδέλφων.

20 άτομα...

...σε ένα γραφείο διάδρομο 2 Χ 3. Πολύ φυσικό να ακούγονται σωρηδόν οι μαλακίες. Οι τύπισσες είναι πολύ κοσμογυρισμένες, έξυπνες, στυλάτες και δίνουν την πολύτιμη γνώμη και συμβουλή τους με περισσή ευφράδεια: "Αυτός ο καναπές ήταν πολύ ωραίος, αλλά όχι σ' αυτό το χρώμα, στο πράσινο του μπρόκολου. Και ξέρεις και ποιο άλλο χρώμα είναι πολύ ωραίο; Το καφε του πούρου."  Εγώ πάντως διαφωνώ. Πιστεύω ότι το πράσινο του αγγουριού ή του κολοκυθιού είναι πιο ωραίο. Για να μη μιλήσω για το μπεζ του κάτουρου και τις αφήσω όλες μαλάκες.
 Οταν δεν έχουν δουλειά, το παίζουν αφόρητα. Ακόμα κι ο νεαρός προϊστάμενος φέρεται βλακωδώς πολλές φορές.  Που να δεις τι θα γίνει σε μερικές μέρες που θα κάνει την εμφάνισή της η πρωταγωνίστρια του φιάσκου. Θα πέσουν όλες πάνω της με συμπάθεια, θα της λένε "εεεεεεεελα ρεεεε, τι έπαθες.....". Ούτε ψύλλος στον κόρφο της, που θα πρέπει να απαντήσει σε όλους με τη σειρά τα ίδια πράγματα. Εγώ στη θέση της θα προσπαθούσα να το κρατήσω κρυφό γι αυτό ακριβώς το λόγο. Για να μην τους μιλήσω. Αλλά εκείνη δεν είναι εγώ.
Πείθομαι καθημερινά όλο και περισσότερο ότι η επιλογή μου να μην ασχολούμαι, είναι η πιο σωστή.

Mike Oldfield and Bonnie Tyler - Islands (Good Quality)

Υπεροχο. Just like that.

Φιάσκο

Γιατί ρε κοπελιά, γιατί. Σε επηρρέασε, το ξέρω, αλλά να το αφήσεις να σου χαλάσει αυτή τη μέρα; Τόσο πολυ, ώστε να μην εμφανιστείς καθόλου; Βέβαια επειδή είσαι και λίγο "αυτό που θέλω, αυτό θα γίνει", μπορεί να υπερέβαλες. Οτι έπαθες δηλαδή ταράκουλο έπαθες, αλλά τόσο πολύ, δεν το παθαίνει καμιά. Η τέλος πάντων, συνέρχεται μετα απο κάποια ώρα. Εσύ προτίμησες να το βγάλεις ξινό και σε σένα και στους άλλους. Σημειωτέον, αν ήμουν εγώ στη θέση του, θα αισθανόμουν πάρα πολύ μαλάκας.
Και ξέρεις φυσικά, ότι θα έχει και συνέχεια αυτό. Θα ακούσεις απο τους άλλους "μας έκανες ρεζίλι, τι πράγματα είναι αυτά, δεν ντρεπόμαστε λίγο" κλπ. Μόλις άνοιξες πόλεμο κοπελιά μου. Αν δεν ειχε ήδη ανοίξει δηλαδή, σύμφωνα με τα λεγόμενά σου. Ελπίζω να πάνε όλα καλά και να μη σου χαλάσουν και τις διακοπές.

Aretha Franklin - (You Make Me Feel Like) A Natural Woman [1967]

Η ιστορία του χαμένου σκουλαρικιού

Ολα συνέβησαν χτες το μεσημέρι. Τίποτα δε μαρτυρούσε πιο πριν, τί θα γινόταν, όταν ανυποψίαστοι πηγαίναιμε στη δουλειά μας, κι όσοι δεν είχαν φύγει διακοπες, σχολιαζαν που θα πάνε. Την αποφράδα αυτή μέρα, η ΣΥΝ ανακάλυψε ότι έχει χάσει το σκουλαρίκι της. Το ανακοίνωσε με τρεμάμενη φωνή. Την κοιτάξαμε όλοι με γουρλωμένα μάτια, κατάχλωμοι, έντρομοι. Ξέραμε ότι είχε έρθει το τέλος μας. Πως ήταν δυνατό να συμβεί κάτι τέτοιο!  Και τότε, έγινε. Ξαφνικά ο ήλιος χάθηκε, η γη τραντάχθηκε, σύννεφα σκέπασαν τον ουρανό, και μια φωνή ακουστηκε απο ψηλα: "Μετανοείτε! Και βρείτε το σκουλαρίκι!!!". Ολοι έτρεχαν να σωθούν, κάποιοι έπαιρναν τηλεφωνο τους δικούς τους και τα τηλέφωνα δε λειτουργούσαν, κάποιοι άλλοι έκλαιγαν, παρακαλούσαν το Θεό να τους λυπηθεί, τραβούσαν τα μαλλιά τους, σερνόντουσαν χαμέ. Ηταν κάτι το φοβερό.
 Για να μην τα πολυλογώ και ταράζω περισσότερο τον αναγνώστη (αφού εγώ που τα έζησα και τα ξαναγράφω, ανατριχιάζω), το σκουλαρίκι βρέθηκε! Και τότε, η ζωή ξαναβρήκε τον κανονικό της ρυθμό. Σα να μην είχε συμβεί τίποτα, όλα ήταν στη θέση τους και οι άνθρωποι συνήλθαν. Στο τέλος της μέρας ευχαριστήσαμε όλοι μαζί το Θεό που ανέβαλε τη Δευτέρα Παρουσία για άλλη φορά και μας άφησε να ζήσουμε.
Δόξα και τιμή σε εκείνους που προσπαθούσαν να τη βοηθήσουν να το βρει. Ντροπή και όνειδος σε μένα που κοίταζα τη δουλειά μου και δεν ασχολήθηκα.

Διακοπές - Μέρος Δεύτερο

Απόγευμα σε ερημικό χωριό. Αυτή η ηλίθια ώρα μεταξύ 6 και 9 που δε σου πάει να κλειστείς να δεις τηλεόραση, αφενός γιατί είσαι στη φύση και δε θα είσαι για πολύ, και αφετέρου γιατί οι άλλοι είναι αλλού κι εσύ καλό είναι να ακολουθείς για να μην είσαι ο ψωριάρης. Και τελικά δεν έχεις τι να κάνεις μέχρι να βραδιάσει. Πάντα την αντιπαθούσα αυτή την ώρα. Σε οποιαδήποτε ηλικία, σε οποιοδήποτε χωριό. Κι αυτή η γυναίκα... Πως την αντέχετε μια ολοκληρη ζωή;;;; Εδώ εγώ δύο μέρες και ήθελα να τη σπάσω στο ξύλο. Δεν έχω καταλήξει αν είναι χαζή, ή κομπλεξική, ή αν το παίζει. Ολα μαζί ίσως.
Χαζοώρα, χαζομουσική καταθλιπτική, χαζοκατάσταση. Ευτυχώς που ύπήρχαν τα συγκεκριμένα άτομα και η ωραία πολη κοντά. Το βράδυ είχαμε έξοδο. Φαί, ποτό, όλα δεκτά. Αρκούσε να βγω απο το σπίτι.

Διακοπές - Μέρος Πρώτο

Ομορφα ήταν τα πρωινά στο μπαλκονάκι του δωματίου. Ηρεμα, ήσυχα...Τις δύο πρώτες μέρες κατά τις 8 το πρωί έπιανε βροχή. Δεν έχω και τις καλύτερες σχέσεις με τη βροχή, το χειμώνα δηλαδή όταν βρέχει, βλαστημάω την ώρα και τη στιγμή. Αλλά τη δεδομένη στιγμή στο δεδομένο μέρος, ο ήχος της ήταν πολύ χαλαρωτικός. Κατά τα άλλα μπάνιο (φανταστικές θάλασσες), φαί, ύπνος και όχι σεξ δυστυχώς. Ηταν πολύ κουρασμένος. Κι εγώ δεν ήθελα να αρχίσω τη μουρμούρα, θα είχε αντίθετα αποτελέσματα. Αν εξαιρέσεις αυτό, νομίζω ότι το απο το πρώτο μέρος των διακοπών, είμαι αρκετά ικανοποιημένη.

Ου

Την ανακάλυψα πάλι αυτήν. Είχα να τη διαβάσω χρόνια. Γράφει όλα της τα εσωψυχα όπως κι εγώ, αλλά είναι το μόνο κοινό που έχουμε. Τυπάκι φεύγα, "σκοτεινό", που προτιμάει τη νύχτα απο τη μέρα, τη μοναξιά από την παρέα, (εκτός από ειδικές περιστάσεις), και την καντίφλα απο την ξεκάθαρη σκέψη. Κατ' εμέ, πάντα. Δεν την ξέρω, κρίνω απ' ότι διαβάζω.
Ομως είναι αυθεντική. Δεν το παίζει, είναι φεύγα. Είχα γνωρίσει κάποια αντίγραφά της κάποτε. Με ένα τα είχα κιόλας, και το πήγαινα και για σοβαρά, τρομάρα μου. Ηταν και καλά ψαγμένοι (ολη η παρέα), με ελεύθερα καμπινγκ, με κιθάρες στις παραλίες και δε συμμαζεύεται. Ο πρώην μου όμως κατά βάθος, ήταν (και μάλλον είναι ακόμα), ενα καταπιεσμενο παιδακι. Ηθελε να νομίζουν όλοι οτι ήταν ανεξάρτητος. Ο ανεξάρτητος δεν τρώει πρωι, μεσημερι και βράδυ στη μαμά του. Ούτε περιμένει εκείνη να πλύνει-σιδερώσει-μαντάρει τα ρούχα του.
Οσο καιρό πηγαινοερχόμουν, δεν το καταλάβαινα, αλλά καταπιεζόμουν κι εγώ. Τα σπίτια τους, σχεδόν απέναντι το ένα απο το άλλο. Μια φορά είχα απλώσει την εσάρπα μου να ξεμυρίσει, και έπεσε σύρμα απο τη μαμά: "έχετε απλώσει ένα χαλάκι έξω, τι είναι; μην το ξεχασετε". Τώρα γελάω, αλλά τότε είχα βγάλει σπυριά απο το άγχος μου. Καποια στιγμή θα μιλήσω και για αυτό. Προς το παρόν, πάω να ψήσω τα ψάρια.

Μια απ' τα ίδια

Αυτό, που μετά από μια γαμημένη μέρα τις πιάνει η μανία για φάλτσα τραγούδια, χαζογελάκια και σαχλαμάρες, με ξεπερνάει. Κάθε μεσημέρι τα ίδια. Λες και τρέφονται απο την πολλή και πιεστική δουλειά και αρχίζουν τις μαλακίες. Οχι, αν συμβαίνει αυτό, πάω πάσο. Μη σου πω οτι θα τις θαυμάσω κιόλας. Ξέρεις τι είναι να περνάς σκατά στη δουλειά και να σ' αρέσει; Ούτε εγώ.

Επίσης γίνεται και κάτι άλλο που με ενοχλεί, αυτή τη φορά με δόκτορες. Η Μ1 παντρεύεται τώρα κοντά. Ερχονται και της λένε "φουσκωμένη σε βλέπω" "πότε αδιαθετείς; Κοίτα μήπως είσαι έγκυος" "Αντε με το καλό να ακούσουμε τα ευχάριστα" κλπ. Εγώ παντρεύτηκα πέρυσι. Κενό. Θα μου πείς, τι παραπονιέσαι, αφού αυτά σπέρνεις, αυτά θερίζεις. Οντως, και χέστηκα για το οτιδήποτε άλλο μας κάνει να διαφέρουμε τόσο εγω κι αυτή, αλλά γι' αυτό το θέμα, νίωθω ζήλεια. Νιώθω ότι προηγούμαι, νιώθω ότι την ευνοούν οι άλλοι κι εμένα με γράφουν και το σπουδαιότερο, νιώθω ότι στο τέλος έτσι θα γίνει.
Πέφτω στην ίδια παγίδα πάλι, και με επηρρεάζει. Αν και προσπαθώ να χαλαρώνω σιγά σιγά.
Την άλλη Τετάρτη φεύγουμε διακοπές! Εχω αγοράσει καινούρια μαγιώ, κι ενα καινούριο νεγκλιζέ.
Ολα θα πάνε καλά. :)

Παιδί

Επίτηδες το κάνουν οι πούστηδες οι προιστάμενοι. Για να μας αγχώσουν, να γαμηθεί λιγάκι η ψυχολογία μας και να μην τα καταφέρουμε τελικά. "Κανονίστε να μη μείνετε εγκυες όλες μαζί, θα δουλεύετε μέχρι τελευταία μέρα". Ακου κουβέντα ρε φίλε. Λες και μπορούμε (ή και θέλουμε) να το προγραμματίσουμε. Λες και ο ομιλος δεν μπορεί χωρίς εμάς. Είμαστε αναντικατάστατες. Εκτός αν αποφασίσουν να απολυθούμε, εκεί δεν πειράζει. Αλλά τι τους νοιάζει. Ο ένας είναι τριανταφεύγα χρονών, το μυαλό του στις γκόμενες, και η άλλη εχει κάνει τα παιδιά της και χέστηκε για τους άλλους.
Η κομμώτρια μου είπε να μην αγχώνομαι να κάνω παιδί τώρα επειδή είμαι 40, γιατί δεν πρόκειται να γίνει ποτέ. Δε μου είπε και κάτι καινούριο. Με ρώτησε πόσο καιρό ειμαι παντρεμένη, ένα χρόνο της λέω. "Αντε καλέ, κοιτάξτε να χαρείτε τον έρωτά σας." "Δεν έχουμε και πάαααααρα πολύ καιρό, είμαι 40 χρονών". " Σιγά. Και;".
Δεν το έχω κάνει κτήμα μου ακόμα να μην αγχώνομαι, γιατί δεν είναι κι εύκολο για έναν αγχωδη τύπο, αλλά νομίζω είμαι σε κάλό δρόμο. Αυτό το "κοιταξτε να χαρείτε τον έρωτά σας", μου έκανε κάτι. Ισως να αρχίσω να κοιτάω περισσότερο την εμφάνισή μου. Τώρα που έχω αδυνατίσει είναι πιο εύκολο. Για να αρέσω σε εκείνον αλλά και σε μένα. Να φορέσω κανένα ψιλοτάκουνο, καμιά φουστίτσα. Αν με δεις πως παω στη δουλειά... Βέβαια δεν είμαι η μόνη, ολες ψιλοπρόχειρα ντύνονται, κι ας το παίζουν σπουδαίες.
Ανακοίνωσε λοιπόν προχτές η Β ότι είναι 3 μηνών, και παραλίγο να τους έρθει πλάγιο εγκεφαλικό. Οι παπάρες δεν ντρέπονται λίγο. Βέβαια, απ 'οτι εμαθα, της είπαν μόνο "γιατί το έκρυβες, είναι ευχάριστο γεγονός, δεν είναι να το κρύβεις". Αλλά η ψυχούλα τους το ξέρει. Απο τις ελάχιστες φορές που έχω συζητήσει με τις καρακαηδόνες, ήταν οταν ειπώθηκε η φράση που ανέφερα στην αρχή. Και τους είπα "το παιδί θα έρθει όταν είναι η ώρα του να έρθει, και θα πάρω αυτά που δικαιούμαι. Αυτό και τίποτα άλλο. Δεν είναι η δουλειά το κέντρο του κόσμου". Αλλά θα ήθελα αυτό να το ακούσουν και οι προϊστάμενοι. Θα το έλεγα αν ήταν μπροστά και με άκουγαν; Για να είμαι ειλικρινής, όχι δε νομίζω να το έλεγα. Μην κουράζω όμως άλλο το μυαλουδακι μου με σκέψεις. :P
O N έχει όρεξη απόψε για σουβλάκι. Εγώ δεν πρέπει να πάρω, γιατί 2 μήνες δίαιτας, δε θέλω να πάνε στράφι. Είπαμε να διατηρήσουμε τη σιλουέτα μας. Καληνύχτα σας!

Ομορφη μέρα...

... με δροσιά, πεύκα, ήλιο, καθαρό σπίτι και ησυχία! Να ηερμήσει το κεφάλι σου, να συγκεντρωθεί για να διώξει όλα τα άσχημα.
Μου ήρθε 13 μέρες νωρίτερα. Θορυβήθηκα στην αρχή, μετά είδα ότι ήταν εξαιτίας των χαπιών και ψιλοησύχασα. Ασε που με βολεύει τρελά για τις διακοπές. Θα μου ξανάρθει όταν γυρίζω. Χέστηκα.
Μακάρι στις διακοπές.... να κάτσει το θέμα. Θα μιλήσω εκτενέστερα άλλη φορά γι αυτό. Τώρα γράφω χωρίς λόγο. Για να εγκαινιάσω το νεό look του blog.

Πρωινό

Οταν βγαινω πρωι πρωι στο πισω μπαλκονι, γεμίζω ολοκληρη καθαρό αέρα. Μυρωδιές απο πεύκα, συκιές και χώμα. Σα χωριό. Μ' αρέσει παρα πολύ αυτό τα πρωινά. Αλλά σήμερα η μέρα θα αφιερωθεί στη θάλασσα. Οχι για μπάνιο, απλά θα είμαι κοντά της

Δουλειά 2

Και τώρα η συνέχεια. Επειδή μου ψιλοέκανε καλό που τα έγραψα αρχικά σε χαρτί, θα τα παραθέσω και εδώ. Οι περιγραφές των ακατανόμαστων σύμφωνα με μένα:

Μ2: Σαχλαμαρίζει όπως όλες εξάλλου, χαζογελάει, δίνει πλήρη αναφορά για το τι κάνει και πως περνάει στη ζωή της (λες και μας νοιάζει) και είναι και αγενής. Σε διακοπτει όταν μιλάς με καποιον για να σου πει την οποιαδήποτε μαλακία, σε διακόπτει στο φωτοτυπικό για να βγάλει τα δικά της κλπ.
ΑΠΕΝΑΝΤΙ: Περίεργη και κουτσομπόλα. Θέλει να ανακατεύεται σε όλα, έχει αποψη για τα πάντα, πρεπει οπωσδήποτε να την επιβάλει και εννοείται πως ό,τι κάνει και λέει, είναι άριστο,  άρτιο, άψογο. Επαρση και των γονέων.
Α: Ο ορισμός του κακορίζικου ανθρώπου. Ολα τα δεινά και οι συμφορές "έχουν πεσει πανω της". Μιλάει με έναν ψευτομειλιχιο τροπο, ενώ είναι φανερό ότι έχει πολλά απωθημένα που της βγαίνουν σε κακία. Μου κάνει πολύ γρουσούζα, μίζερη και κατσικοπόδαρη, και δεν είμαι καν προληπτική.
Ε: Μιλαει και κινείται πολύ αργά (πράγμα που με εκνευρίζει πολύ στους άλλους). Δεν πρεπει να είναι και η πιο εύστροφη του τμήματος, αλλά ενίοτε έχει ενα κάποιο χιούμορ κι αυτο την κάνει λιγο πιο υποφερτή.

Ειναι μαλλον οι χειροτερες εκει μεσα.Δεν είναι η πλειοψηφία, αλλά είναι αρκετές για να με κάνουν να τις σιχαθώ όλες. Και όλους (γιατι έχουμε και άντρες στο παρεάκι, αλλα αυτοί είναι σε μηδαμινό βαθμο ενοχλητικοι).

Και τώρα, πως με βλεπουν αυτοί. Χωρίς φυσικά να μου εχουν πει τιποτα. Απλά τι εισπράττουν απο μένα: Κακότροπη, ακοινωνητη, συνέχεια με μια μούρη μέχρι το πάτωμα, βρίζει όλη την ώρα, δεν της αρεσει τιποτα, σπανίως χαμογελάει, αντιπαθητική.
Δεν το έχω ψαξει τόσο πολύ ώστε να ξέρω αν με πειράζει, αλλά μάλλον δεν με πειράζει. Αλλιώς θα προσπαθούσα να το αλλάξω. Εγω επίτηδες δε μιλάω με κανέναν εκτος θεμάτων δουλειάς, για να τους δείξω ότι υπάρχουν όρια. Η μόνη που λέω καποια πράγματα είναι η Μ1, κι αυτό επειδή είμασταν απο πριν μαζι. Με αυτήν, τα όρια ξεπεράστηκαν απο την πρώτη σχεδόν στιγμή (για τους άλλους πάντα). Ο αυθορμητισμός, η κοινωνικότητα, η χαρα, δίνουν έδαφος στους άλλους να προχωρήσουν όσο μπορούν. Είναι το ακριβώς αντίθετο απο μένα.
Λίγο λοιπόν οι συνάδελφοι, λίγο το ότι δουλεύω 20 χρόνια συνεχώς, λίγο το οτι κανω την ίδια δουλειά, έχω απηυδήσει φίλε. Εχω φτάσει στο αμήν. Κάνω συνέχεια αρνητικές σκέψεις, νίωθω οτι βρίσκομαι σε τέλμα, και δυστυχώς ότι δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Παραθέτω φανταστικό διάλογο μήπως βγάλω ακρη.
- Εισαι αχάριστη κυρία μου. Αλλοι δεν έχουν δουλειά και πεινάνε, δεν εχουν να ταίσουν τα παιδιά τους. Κι εσύ παραπονιέσαι για τη δική σου, απο τη στιγμή μάλιστα που δεν εχεις μείνει ανεργη ουτε μερα.
- Εχεις δικιο σ΄αυτό, κι εγω το λεω στον εαυτό μου. Πρακτικά ετσι ειναι. Ελα ομως που δε με κανει να νιωθω καλυτερα αυτή η σκεψη.
- Σκεψου τοτε τα προσωπικά σου που δοξα τω Θεώ, πανε μια χαρά.
- Εδώ είναι το θέμα. Οτι τα αρνητικά μεσα στο μυαλό μου υπερισχύουν των θετικών.
- Αυτο είναι κοπελιά, πρεπει να κάταλάβεις ότι τα θετικά έχουν περισσότερη σημασία για σενα. Η μαλλον, ολα έχουν όση σημασία τους δίνουμε εμεις (οπως λενε και οι singles). Αν εσύ καθεσαι και ασχολείσαι συνέχεια με τα αρνητικά, αυτομάτως τους δίνεις δύναμη. Τα θετικά τα καημένα, είναι σε μια γωνίτσα του μυαλού σου και δε μιλάνε καθόλου. Σε λιγο, οπως πας, θα τα εξαφανίσεις απο το κεφάλι σου και θα σου μείνουν μόνο τα άλλα να σου κάνουν κουμάντο. Δώσε λίγη σημασία στα θετικά σου σημεία. Δες μέσα σου οτι είσαι καλός άνθρωπος, οτι εχεις υγεια, ανθρωπους γυρω σου που σε αγαπανε. Δες οτι μενεις σε μια εξαιρετικη περιοχή, σε ενα αξιοπρεπες σπιτι και οτι δεν αναγκαζεσαι να στερείσαι τα βασικά (κι αυτο ακομα γιατι όχι;). Δες οτι ο ανθρωπός σου σε θεωρεί πολύ έξυπνη.
- Κι αυτά ακόμα που μου λες, επειδή τα βλέπω, φοβάμαι μήπως τα γρουσουζεψω αν τα λέω συνεχεια στον ευατό μου. Τόσο απασιοδοξη. (και περνιεμαι για μη προληπτική).
- Προσπάθησε να σκέφτεσαι θετικά. Δεν ξέρω πως να σου πω να το κάνεις αυτό. Πάντως προσπάθησε. Θα είναι κάτι καινούριο για σένα. Σίγουρα καλύτερο. Μόνο και μόνο για να είσαι εσυ καλύτερα, οχι για να φαίνεσαι στους άλλους.

Δουλειά

Η αλήθεια είναι ότι εγώ το έχω δημιουργήσει όλο αυτό. Δεν έχω συνηθήσει να δουλεύω με τόσο πολύ κόσμο, που ο καθένας λέει το μακρύ του και το κοντό του κι εγώ πρέπει να ακολουθώ το στυλάκι αυτό. Δε μου αρέσει το στυλάκι αυτό.
Είναι όλες και καλά πολύ έξυπνες, πολύ άξιες και πολύ αγαπητές. Οχι μόνο στη δουλειά, σε όλα τους. Και αυτό φροντίζουν να το δείχνουν η μία στην άλλη με περισσή ευφράδεια. Πόσο καλά μαγειρεύουν, πόσο καλά είναι τα παιδιά τους και οι άντρες τους, ποσο πολυάσχολες είναι, πόσο καλα τα καταφερνουν σε ολα κλπ. Τα κόμπλιμένα δε λείπουν καθημερινά. Σε ολες αρεσουν τα ρούχα των άλλων, τα παπούτσια τους, τα μαλλιά τους. Το βρίσκω τόσο, μα τοσο υποκριτικό όλο αυτο. Κι ας τα εννοούν. Εγώ εξακολουθώ να το βρισκω υποκριτικο.
Δεν είναι ο χαρακτηρας μου να ενθουσιάζομαι, ή να λέω κι εγω σε όλες τι ωραία παπούτσια που φοράνε, ή να περιγράφω τι εκανα το ΣΚ. Και ποτέ δε μιλάω για τα προσωπικά μου. Δεν τους πέφτει λόγος να τα ξέρουν. Δεν είναι φιλες μου ουτε θα γινουν ποτε. Γιατι δεν θελω εγω να γινουν.
Ειμαι σαν τη μυγα μες στο γαλα εκει μεσα. Ο αρνητισμος μου ειναι παροιμιωδης. Και ξέρω οτι μου κανει κακο ολο αυτο, αλλά, δεν είναι οτι δεν μπορώ να το βελτιώσω. Ειναι οτι δε θέλω. Η συνέχεια οταν γυρισω.