Τα πράγματα...

... είναι λίγο καλύτερα αυτές τις μέρες. Εγώ δηλαδή τα βλέπω καλύτερα. Εχω ένα στόχο τον οποίο δεν τον λέω σε μη δικό μου άνθρωπο, γιατί γίνομαι προληπτική κάποιες φορές. Έναν ευχάριστο στόχο από αρχές του χρόνου, ο οποίος ελπίζω να πραγματοποιηθεί και τα αποτελέσματα να είναι κατά πως τα θέλω.
Οσο για την κατάσταση στη δουλειά, την καθημερινότητα και τα υπολοιπα αναγκαία κακά που περιέγραφα στα προηγούμενα ποστς, αρκούν δύο τρία λόγια από κάποιον τελείως άγνωστο, για να καταλάβεις ότι αυτοί που θεωρείς "τυχερούς", μπορεί να έχουν γίνει "τυχεροί", με πολύ αγώνα, πολλή δουλειά, απογοητεύσεις, αποτυχίες, κλπ. Και μπορεί εσύ να είσαι πιο τυχερή από αυτούς, γιατί η δουλεια σου δεν είναι μεν ονειρεμένη, αλλά δεν εχεις αναγκαστεί να δουλεύεις δύο και τρεις δουλειές και να σπουδάζεις παράλληλα. Αρχίζω και τα βλέπω λίγο πιο καθαρά τα πράγματα νομίζω. Φεύγει σιγά σιγά η θολούρα που σκέπαζε το μυαλό μου (ΚΑΙ ποιήτρια), αρχίζω και τους γράφω κιόλας λίγο, δεν είμαι απίκο στα τηλεφωνήματά τους (για τους συναδελφους μιλαω), και δε μου λέει κανενας κουβέντα (αυτό τους έλειπε).
Νεότερα, όποτε.

Τα ίδια σκατά παλι

Και ο χρόνος περνά, κι εγώ μπαίνω εδώ μέσα όλο και αραιότερα. Φταίει η δουλειά, το "αγκάθι" που έχω στη ζωή μου τα τελευταία 20 χρόνια.
Οφείλω να παραδεχτώ την πραγματικότητα, ότι αν δεν ήταν αυτό το αγκάθι, το πιθανότερο είναι να ανήκα κι εγώ στο τεράστιο ποσοστό της ελληνικής ανεργίας. Αλλά δεν παραδέχομαι το ότι θα πρέπει να νιώθω και ευγνώμων που με απαυτώνουν καθημερινά χωρίς να τολμώ να πω κουβέντα. Γιατί μπορεί η Μ1 να επέστρεψε (επιτέλους) στα καθήκοντά της (επισημαίνοντάς μου μεταξύ άλλων ότι άλλες παίρνουν άδεια όοοοοοοολο το διάστημα και οχι μόνο 2 μήνες - δεν της είπα ευχαριστω εγώ η αχάριστη), αλλά τα εκτελεί με φειδώ, κρατώντας τη μέση της και χαϊδεύοντας την κοιλιά της. Με αποτέλεσμα εγώ να τρέχω πάλι για όλα.  Για να είμαι ειλικρινής, εγώ είμαι που δεν την αφήνω να κάνει πολλά, ενώ εκείνη προσφερεται. Αφενός για να μην πάθει τίποτα και ποιος θα την αντικαθιστά πάλι, και αφετέρου για να το παίξω και λίγο ηρωίδα. Ασχημο αυτό, αλλά δυστυχώς το έχω. Ταλαιπωρούμαι για να λένε οι άλλοι ότι  δεν αφήνω τη συνάδελφο να ταλαιπωρηθεί αυτή στην κατάστασή της.
Οσον αφορά στην καινούρια κοπέλα, τώρα τελευταία τα έχει φορτώσει λίγο στον κόκκορα λόγω κούρασης μάλλον κι αυτή. Βγήκε σε άδεια, και τις τελευταίες μέρες με το ζόρι επιανε να κάνει δουλειά. Εγώ μόνο δεν κουράζομαι ποτέ. Η σουπεργούμαν. Σήμερα είναι Κυριακή και μας είπαν οτι θα πρεπει να δουλεψουμε για καναδυο ώρες λογω εκτάκτου γεγονότος. Μάντεψε ποιος θα πάει απο το δικό μου τομέα. (Και πάλι προσφέρθηκε να έρθει εκείνη και μάλιστα επεμενε. Αλλά εγώ η γενναία, της απαντησα με αυτοθυσία "αντε ρε που θα έρθεις εσύ", μπροστά στο διευθυντή. Μαλακία έκανα το ξέρω, αλλά δεν μπορούσα να την αφήσω ρε φίλε, ντράπηκα κιόλας).
Μη ρωτήσεις τι είναι το έκτακτο γεγονός. Μια ηλίθια αφορμή είναι, για να μονιμοποιήσουν σιγά σιγα και τις Κυριακές, αυτό λέγανε χτες οι αλλοι. Δεν μας φτάνουν τα Σάββατα, που φυσικά τα δουλεύω όλα εγώ, τώρα να δεις οτι θα μας βισματώσουν κι άλλο. Γύρισα σπιτι χτες με τη μούρη μεχρι το πατωμα, και μου λεει ο Θρασύβουλος οτι δε θα το κάνουν γιατι θα τους είναι τρομερό κόστος. Οτι θα μας πλήρωναν δηλαδή και τώρα θα το ξανασκεφτούν. Χαχαχαχαχαχαχα. Ας γελάσουμε και λίγο γιατί το χουμε ανάγκη.
Τέλος παντων. Τις δύο τελευταίες μέρες το άγχος μου έχει φτάσει στο απροχώρητο. Η κοιλιά μου είναι τουμπανο, βάζω τα κλαματα με το τίποτα, δε θέλω να κάνω καμία δουλειά στο σπιτι, και η όψη μου είναι σα να είμαι 60 χρονων. Βαρέθηκα, σιχάθηκα, μπαϊλτισα πια με τη δουλειά και την καθημερινότητα. Και για μπάνιο που πάμε, παλι δεν το φχαριστιέμαι. Θέλω να φύγω για μεγάλο χρονικό διαστημα, και θα το κανω στην αδεια μου βέβαια, αλλά το κακό είναι οτι θα ξαναγυρίσω.

Εχω παρατηρήσει ότι δε μου πολυκάνει καλο να μιλάω ή να γράφω για τη δουλειά και το πως νιώθω γι αυτήν. Πέρα δηλαδή απο το να σχολιάζω τους συναδέλφους μου, όπως έχω κάνει απειρες φορές, δε βρίσκω άκρη με τα αρνητικά μου συναισθήματα. Οι ψυχολόγοι θα διαφωνούσαν, αλλά εγώ νιώθω οτι μου μεγαλώνουν αυτά τα συναισθήματα με το να τα αναμοχλεύω. Γι αυτο νομίζω οτι δε θα ξαναμιλήσω για ενα διαστημα για τη σκατοδουλειά εκτος αν έχω κάτι ή καποιον που θελω να βρισω.

Υστερα από...

.... 7 πολύ δύσκολες εβδομάδες, αποφάσισα να δώσω σημεία ζωής. Είμαι ακόμα πάρα πολύ κουρασμενη, αλλά αρχίζει να αχνοφαίνεται ενα φως στο τούνελ, και νιώθω κάπως καλύτερα.

Τά χω με τη Μ1. Οτι κάνει, το κάνει επίτηδες πιστεύω γνωρίζοντας το χαρακτήρα της. Στην αρχή το πίστευα ακράδαντα και θύμωνα. Πολύ. Τώρα έχω ηρεμήσει. Εξακολουθώ βεβαια να βρίσκω εξαιρετικά άδικο το γεγονός ότι πρέπει κάποιος να "πληρώνει" τη χαρά καποιου άλλου. Αλλά ποιος είπε ότι η ζωή είναι δικαιη;
Ηξερε το χαρμόσυνο γεγονός απο την αρχή και μου το εκμυστηρεύτηκε μετα απο δύο μήνες. Σ αυτό δεν μπορώ να πω κάτι, δικαίωμά της. Εχοντας όμως όλα τα συμπτώματα που έχει το 99,9999% των γυναικών, και απλά "δεν την παλευει", αυτό με ξεπερνάει. Βρήκε μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να χτυπήσει μια αδειούλα, και την άρπαξε. Βέβαια, 45 μέρες δεν το λες "αδειούλα". Το λες "πιάστηκε ο κώλος μου να κάθομαι". Αλλά όπως και να εχει, το γεγονός είναι ότι εγώ δουλευα χωρίς μισό ρεπό όλο αυτό το απαίσιο διαστημα.
Αυτή είναι η πραγματικότητα. Τα συναισθήματα τώρα που με κατείχαν, ήταν θυμός, άγχος και ζήλεια. Δε θα ντραπώ να παραδεχτώ ότι ζήλεψα οταν το έμαθα. Πάντα ένιωθα ότι έπρεπε να είμαι πρώτη εγώ. (Το πρεπει βεβαια δε χωράει σε τέτοιες περιπτώσεις, αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση). Και το κακό είναι ότι μου εδινε κάποια πικρή ικανοποίηση το να ακούω οτι δε μπορει ούτε να σταθεί. Εδώ θα ντραπώ, αλλά θα το παραδεχτώ κι αυτό. Δεν είμαι κακός άνθρωπος, το πιστευω αυτό. Απλά καποιες φορες, όταν νιώθω ότι αδικούμαι με καποιο τρόπο και δεν μπορώ να αντιδράσω, μου βγαίνει χαιρεκακία. Κι όταν έβλεπα ότι έκανε οτι μπορούσε για να φαίνεται ταλαιπωρημένη και καταβεβλημένη στα ματια των αλλων και να δικαιολογήσει την επικείμενη αδεια, μου γυρνούσε το μάτι.
-Τι θα εκανες εσύ αν ήσουν στη θέση της; Γιατι νομίζω ότι βιαστηκες να την καταδικάσεις. Δεν έχεις βρεθει σε αυτή τη θέση. Για σκεψου το.
-Ναι, δεν εχω βρεθεί σ' αυτή τη θέση, έχω  ομως υπάρξει αρκετές φορες άρρωστη, αδιάθετη, χάλια με πόνους και με ότι γουσταρεις σε όλα τα εργασιακά μου χρόνια, και δεν έχω κουνηθεί απο τη θέση μου. Δε θυμαμαι να βισμάτωσα ποτέ συνάδελφο.
-Εστω. Ολοι οι ανθρωποι δεν ειναι ιδιοι. Εκείνη μπορεί να μην αντέχει πολλά πολλά και να θέλησε να απεχει απο τη δουλειά για να ανταπεξέλθει. Τι φταίει αυτή αν δεν υπάρχει άλλος να κανει αυτή τη δουλειά και χώθηκες εσύ;
- Δε φταιει γι αυτό. Φταίει γιατι εκμεταλλεύτηκε την κατάσταση και δε σκεφτηκε ουτε μια στιγμή να προσπαθήσει να δει πως θα παει. Φροντισε απο την πρωτη στιγμή να μας κανει σαφες με την εμφάνισή της οτι δεν είναι καλά. Πολλές δεν είναι καλα, αλλά δουλεύουν μέχρις ώτου μπορούν.
-Θύματα και κορόιδα.
-Ευσυνείδητες και φιλότιμες τις λεω εγώ. Κι αυτη δε συγκαταλεγεται σε αυτη την κατηγορία. Αλλά, επειδή "ουδέν κακό αμιγές καλού", με τη νέα συνάδελφο συννενοούμαι μια χαρα. Δείχνει να μην έχει ίχνος πονηριάς και δηθενιάς. Ας πάρει λοιπον οση άδεια θέλει η Μ1. Ας λειψει 2 χρόνια. Πλέον δε με νοιάζει. Τώρα θέλω μόνο να ξεκουραστώ.

Οι χαδιάρες

Κάποιες γυναικες έχουν την τάση να φαίνονται στους άλλους μικρές και τριανταφυλλένιες. Ομορφες, ευαίσθητες, που θέλουν προσοχή, που με το παραμικρό που τους συμβαίνει θέλουν να το κάνουν γνωστό σε όλους για να αποσπάσουν σχόλια, συμπάθεια και καμιά κολακεία (δε θα έβλαπτε). Μπορεί σκόπιμα να το μεγαλοποιούν κιόλας λιγάκι. Γι αυτό φροντίζουν την εμφάνισή τους όσο μπορούν, αλλά κι όταν βαριούνται, ντύνονται προχειρα, πιάνουν τα μαλλιά τους με τσιμπιδάκια και το παίζουν ταλαιπωρημένες και κουρασμένες (με περισσή χάρη εννοείται. Οχι τίποτα κακομοίρες). Αν μαζέψουν μόνο με αυτό καμιά κουβεντούλα, έχει καλώς. Αλλιώς αρχίζουν τα "ουφ, δεν μπορώ", "ουφ ποναω", "ουφ είμαι τόσο κουρασμένη", "ουφ χτες έκανα όλες τις δουλειές". Δε γίνεται, με αυτές τις βαρυσήμαντες δηλώσεις όλο και κάποιος θα ψαρώσει. Και ψαρώνει συνήθως. Στα 20 άτομα, και ένας να ψαρώσει καλό είναι.
Σε γενικές γραμμές, η ομιλία τους είναι νιαουρίσματα. Κάθε χαριτωμένη κοπελίτσα που σέβεται τον εαυτό της, οφείλει να νίαουρίζει ώστε να γίνεται επιθυμητή στους άντρες και φιλενάδα στις γυναίκες. Δεν έχει καμία σημασία αν είναι κομπλέ και από άντρα και απο φίλες. Πρέπει όλοι και όλες να την αγαπάνε και να τη θεωρούν το γλυκύτερο κορίτσι του κόσμου. Ετσι αποδικνύεται η αξία τους. Αν υπάρξει η παραμικρή υποψία (αποκλείεται, αλλά λέμε ΑΝ), ότι κάποιος μπορεί να μην τη θεωρεί έτσι όπως πιστεύουν, θα πέσουν στα πατώματα. Θα πάρουν την πιο στενοχωρημένη τους φάτσα (σόρρυ, φατσούλα ήθελα να πω), θα αναρωτιούνται γιατί, τί μπορεί να εχουν κάνει λάθος, θα κοιτάζουν γύρω τους σαν εγκαταλελειμένα κουταβάκια (γιατί ξέρουν ότι όλοι αγαπάνε τα εγκαταλελειμενα κουταβάκια), και θα βάλουν και τα κλάματα. Γιατί είναι και πολύ ευσυγκίνητες.
Επίσης, επειδή συν τοις άλλοις έχουν και τέλειο χαρακτήρα, κάνουν καναδυό κινήσεις του τύπου "θυσιάζομαι για να μη δυσκολεψω εσένα", και στο λένε, σε περίπτωση που δεν το κατάλαβες, για να πεις ότι είναι να πεις. Παρόλο που ξέρουν ότι η "θυσία" τους τη δεδομένη στιγμή είναι εντελώς ανούσια και δεν εξυπηρετεί κανέναν, οπότε δε θα τη δεχτείς. Αλλά εκείνες προσφέρθηκαν.

Εχω γνωρίσει στη ζωή μου αρκετές τέτοιες γυναίκες. Περιττό να αναφέρω ότι  είμαστε η μέρα με τη νύχτα. Η αυθόρμητη αντίδρασή μου στο νιαόυ-νιαου βρε γατούλα, είναι το γεμάτο ειρωνεία βλέμμα, το στραβό στόμα, η απότομη φωνή και το "αϊ παράτα μας μωρή". Αλλά επειδή οι αντιδράσεις μου (ευτυχώς) κατά 90% δεν είναι αυθόρμητες, περιορίζομαι στο να τις κοιτάζω με συμπόνια, να τους λέω καμιά συμβουλή μήπως νιώσουν καλύτερα, και οταν είναι χαρούμενες, να χαμογελάω κι εγώ σχολιάζοντας με επιφωνήματα "αντε ρε! ουαου σοβαρα;", νιώθοντας τρομερά ηλίθια την ίδια στιγμή.
Και σκέφτομαι τον εαυτό μου στη θέση τους, να κάνει όλα αυτά τα "χαριτωμένα" που τις κάνουν ακαταμάχητες και καλά, και θέλω να βγάλω τα σωθικά μου. Με φαντάζομαι να αποκαλώ τους αλλους ζουζούνάκια, πουλάκια, πεταλουδίτσες και ότι άλλο σε έντομο και ζωντανό μπορεί να μου κατέβει εκείνη τη στιγμή, και βάζω γέλια μέχρι δακρύων.
Οχι κυρία μου. Καλύτερα μια σκέτη καλημέρα και ένα ξερό ευχαριστώ. Τέλος.

Αισιοδοξία και ελπίδα για το αύριο

Αν δεν την ξέρεις και την ακούσεις για 10 λεπτά, νομίζεις ότι ήρθε το τέλος. Θα βγούμε απο το ευρώ. Κι επειδή είμαστε ανίκανοι να σταθούμε στα πόδια μας, μια και δεν παράγουμε τίποτα, θα πεινάσουμε, θα βουλιάξουμε, θα καταποντιστούμε. Μετά θα έρθει η χούντα. Το ξύλο και ο βούρδουλας, για να μην ξαναχαρούμε ή μιλήσουμε ποτέ ξανα. Αντε γιατί παραέχουμε πάρει φόρα. Αυτο αξίζει στους ανεπρόκοπους Ελληνες που είναι μόνο ένα ώπα. Γιατί είμαστε η χειροτερη φυλή στην Ευρώπη, φοβάσαι να κυκλοφορήσεις το βράδυ, ενω στο εξωτερικό, νιώθεις ασφάλεια. Υπάρχει πάντα ένας αστυνομικός να σε παρακολουθεί διακριτικά (!!!).  Α, να μην ξεχάσω, στο καπάκι θα πλακώσουν και οι τζιχαντιστές, να μας πετσοκόσουν όλους. Αυτα στο γεύμα.
Για το δείπνο, έχουμε τη διαπίστωση ότι οι παλιές εποχές που οι άνθρωποι λιμοκτονούσαν, ήταν απείρως καλύτερες απο τη σημερινή. Οτι η τεχνολογία μόνο κακό κάνει και κανένα απολύτως καλό.  Οτι οι ανθρωποι τότε είχαν σεβασμό και δεν υπήρχε τόση σαπίλα, ακόμα και στην πολιτική. (Ασχετα αν η σαπίλα υπήρχε πολύ πριν την εποχή του Κολοκοτρώνη κιόλας). Επίσης, τα παλιά τα χρόνια οι άνθρωποι γλεντούσαν και τώρα δεν έχουν όρεξη. (Και πως να έχουν, αν ακούν εσένα).
Κάνει κάποιος το λάθος να επισημάνει ότι το χωριό είναι φέτος πολύ ήσυχο και δεν έχει κόσμο. Τι το θελε. "Ναι, τώρα το είπε και το ραδιόφωνο, τέρμα τα γλεντια, πάνε, δεν υπάρχουν πια. Αυτα που ξέραμε να τα ξεχάσουμε. Δεν παμε καθόλου, μα καθόλου καλα, το λένε όλοι.". Ακολουθεί και δεύτερο λάθος: "Στη δεύτερη γενιά μεταναστών δίνεται ιθαγενεια ε;". "Ναι, δεν υπάρχει πλέον η Ελλάδα που ήξερες, ξέχνα τη. Τώρα η Ελλάδα αποτελείται μονο απο άλλους λαούς. Δεν παμε καθόλου, μα καθόλου καλα, το λένε όλοι".

Για να ξεκαθαρίσω τη θέση μου. Καταρχήν, δεν πιστεύω ότι υπάρχουν καλές και κακές φυλές (πόσο μάλλον ότι είμαστε η χειρότερη). Υπάρχουν καλοί και κακοί άνθρωποι. ΠΑΝΤΟΥ. Και στην Ελλάδα, και στη Βραζιλία και στη Σουηδία και παντού. Κατα δεύτερον, είμαι υπερ της άποψης ότι "περιμένω τα χειροτερα για να ειμαι προετοιμασμένος, κι αν είναι τα καλύτερα, καλώς να έρθουν". Με έχει βοηθήσει σε αρκετες περιπτώσεις. Αλλο όμως "περιμένω τα χειρότερα", κι άλλο "ψάχνω να βρω σκοινι και δεντρο γιατί δε γλιτώνω με τίποτα". Υπάρχει τεράστια απόσταση.

Δε πιστεύω ότι όλα αυτά που περιέγραψα παραπάνω θα γίνουν, ή ότι δε θα γίνουν. Δεν ξέρει κανένας τι προκεται να συμβεί, όχι αύριο, αλλά ούτε το επομενο λεπτό. Πιστεύω όμως , οτι αν θέλουμε τα κρατήσουμε τα λογικά μας σώα, και την ψυχική μας υγεία αβλαβή, πρέπει να είμαστε λίγο πιο φειδωλοί στην αρνητικότητά μας. Το να φέρνεις μόνος σου την καταστροφή του κόσμου πριν έρθει απο μόνη της, πίστεψέ με, ΔΕ ΒΟΗΘΑΕΙ ΚΑΝΕΝΑΝ. Τουλάχιστον κανέναν από αυτούς που συνομιλείς. Ποιος θέλει συζητώντας να ανακαλύψει ότι του μένουν λίγες ώρες ζωής; Η ότι αυριο το πρωί θα χάσει ότι έχει και δεν εχει; Γι αυτό θα ήταν καλύτερα νομίζω να κρατάμε τη γνώμη μας για τον εαυτό μας κάποιες φορες. Κι αν θέλουμε πάσει θυσία να τη μοιραστούμε, να το λέμε με έναν τρόπο λιγότερο τελεσίδικο. Κρατα και μια πισινή. Μπορεί τελικά να μην έρθει η συντέλεια τόσο σύντομα όσο νομίζεις.

Κάποιες φορές.....

......αν μπορούσα να είμαι κουφή, θα ήμουν.

-Μ1, σε είδε το παιδί μου στην πλατεία, αλλά δε σου μίλησε.
-Ελα μωρέεεε, γιατί δε μου μίλησε;
-Εφευγε εκείνη την ώρα. Και μου είπε " μαμά, είδα τη Μ1 στο δρόμο αλλά δεν της μίλησα..."
-Το πουλάκι μου...!!
Το παιδί δεν είναι κανένα πιτσιρίκι, είναι 20 φεύγα χρονών, και έχουν ειδωθεί με τη Μ1 μία, βία δύο φορές στη ζωή τους. Κατά τα άλλα η στενοχώρια όλων ήταν πολύ μεγάλη γι αυτή την τρομερή ατυχία που δε μιλήσανε.

-Ελα αγοράκι μου τι κάνεις; Πάλι αργά γύρισες χτες; Ε βέβαια, που να πας στη δουλειά. Η μανούλα δεν μπορεί να μην πάει στη δουλειά όμως!! Εφαγες; Εχει στο ψυγείο γιουβέτσι, παστίτσιο, πίτσα που πήρες χτες, φασολάκια και μακαρόνια. Α εχει και φακούλες. Φάε φακούλες αν θες. Εχω ζυμώσει και ψωμί.  Σ' αφήνω τώρα, γεια.
Σχεδόν κάθημερινά, θαυμάζουμε την εκπληκτική της μαγειρική, καθώς επίσης και την ικανότητα να μαγειρεύει 852 φαγητά ημερησίως. Φροντίζει να μας το κάνει σαφές με κάθε ευκαιρία.

-Η κόρη μου έμαθε να φτιάχνει βραχιολάκια και κολιεδάκια με χάντρες, κορδέλες κλπ. Είναι πολύ καλή, δέχεται και παραγγελίες στο σχολείο. Ολα τα κοριτσια τρελαίνονται γι αυτά.
Δεν μπορεί αυτό το παιδί, με ΑΥΤΗ τη μαμά, να μην είναι τέλειο σε οτιδηποτε κάνει. Περιττό να συνεχίσω.

-Ολοι στη δουλειά της κοπέλας μου της μιλάνε και τη ρωτάνε για μένα.
-Γιατι;
-Με συμπαθήσανε.
Η μετριοφροσύνη σε όλο της το μεγαλείο. Μπορείς να είσαι όσο περήφανος θες που κέρδισες τη συμπαθεια αυτών των ανθρώπων, αλλά έχε το τακτ να μην το λες κάθε τρεις και πέντε.

Αυτα για σήμερα. Τα 'πα και ξεθύμανα

Κάτι μου θυμίζει...

Το έχω ξαναδει το εργάκι. Τύπισσα κολλάει στον δικό μου. Και ποια τύπισσα... Η νέα σχέση του κολλητού του. Βγήκαμε να τη γνωρίσουμε και κρασάκι στο κρασάκι, "Και που λες Θρασύβουλε, και μπραβο ρε Θρασύβουλε, και πως τα λες Θρασύβουλε, και να κανονίσουμε να πάμε εκεί Θρασύβουλε". Ο Θρασύβουλος, όπως κάθε άντρας, κολακεύεται με κάτι τέτοια, αλλά έχει την ευφυία να φέρνει την κουβέντα εκεί που θέλει για να παινέψει εμένα. Τώρα, αν είναι όντως ευφυία, αν το κάνει επίτηδες δηλαδή, ή αν του βγαίνει αυθόρμητα, δεν το έχω καταλάβει.
Πάντως εγώ ήμουν κυρία στην όλη φάση. Χαμόγελα, κεράσματα, σχόλια καλοπροαίρετα κλπ. Οπως και ο κολλητός. Σπάστηκε, ήταν φανερό (σε μένα τουλάχιστον), αλλά δεν το έδειξε για να μη φανεί κομπλεξικός στην τύπισσα.
Ξέρω, το σημαντικό σ' αυτές τις περιπτώσεις, δεν είναι τι κάνει αυτη, αλλά πως αντιδράει ο δικός σου. Κι ο δικός μου στην προκειμένη περίπτωση όπως είπα, αντέδρασε πολύ ικανοποιητικά. Βέβαια για να είμαι ειλικρινής, θα προτιμούσα να ήταν λιγότερο φιλικός μαζί της, αλλα τέλος πάντων δεν είναι ίδιος με μένα.
Αυτή δε, να γελάει φωναχτά για να την ακούει όλο το μαγαζί, να μην ξεκολλάει τα μάτια της απο πάνω του, και που και που, να δίνει και κανένα φιλί στον δικό της για ξεκάρφωμα. Που πας κυρία μου. Και εσύ και όλες οι άλλες που γλυκοιτάζατε το Θρασύβουλο και τον κάθε Θρασύβουλο. Αφού ξερετε ότι ο άνθρωπος είναι αλλού, που πάτε. Τι πιστεύετε δηλαδή ότι θα χωρίσει αυτή που έχει για να ερθει μαζί σας; Η μήπως απλά τη βρίσκετε να φλερτάρετε μαζί του απροκάλυπτα γιατί σας αναζοωγονεί; Μάλλον αυτό είναι.
Δε σου κρύβω φίλε, οτι έχω βρεθεί κι εγώ στη θέση της. Γιατι έχει κι αλλους φίλους ο Θρασύβουλος, και δη εμφανίσιμους. Είχα δει λοιπόν ότι ο Αναξίμανδρος έδειχνε ένα διακριτικό ενδιαφέρον για μένα. Δεν έμαθα ποτέ αν ο Θρασύβουλος το είχε καταλάβει. Απο τα συμφραζόμενα φαινόταν πως όχι. Ο Αναξίμανδρος όμως με γούσταρε, το έβλεπα. Κι εγώ φυσικά κολακευόμουν. Αλλά ποτέ, μα ποτέ, δεν καρφωνόμουν όπως όλες οι άλλες, που δεν εχουν δίολου αυτοσυγκράτηση. Οπότε ο Θρασύβουλος κι αν είχε καταλάβει για το φίλο του, για μένα ούτε που του πέρασε απο το μυαλό ότι μου άρεσε. Και γι αυτό βάζω το χέρι μου στη φωτιά. Για να μη σου πω οτι περηφανεύομαι κιόλας που το έκρυβα τόσο καλά.
Ακόμα και στα ερωτικά - αισθηματικά ζητηματα, πρέπει να πρυτανεύει η λογική. Ανθρωπος είσαι, μπορεί να σου αρέσει κάποιος δεσμευμένος. Δεν μπορείς ομως να τον φλερτάρεις απλά για να το ζήσεις, και να έχεις και την αξίωση να κρατήσεις αλώβητη και τη δική σου σχέση. Άν θέλεις το δεύτερο, τα κοντρολάρεις τα συναισθήματά σου. Δύσκολο, εύκολο δεν ξέρω, αλλά αυτό είναι. Τουλάχιστον για κάποιον που δε θέλει να βλάψει τους γύρω του.

Vanity (and gossip)...definitely, NOT my favourite sins!

Πόση αναγκη έχουν καποιοι άνθρωποι να είναι πρώτοι σε όλα... Οι καλύτεροι. Οι πιο ωραίοι. Εξυπνοι. Καλλιεργημένοι. Και δε συμμαζεύεται. Συν τοις άλλοις, ΚΑΙ κουτσομποληδες. Και δεν καταλαβαίνουν πως εσύ δεν ενδιαφέρεσαι για αυτά. Μπορούν να συνδυάζουν αυτές τις δύο ιδιότητες στο ζενίθ τους. Η συγκεκριμένη τύπισσα ντύνεται, φτιάχνεται, απλώνει στο γραφείο όλη της τη φιλαρέσκεια και αρχίζει:

- Α αυτοί ειναι πολύ πιπεράτοι! Για πες, τι έκανε αυτή; Πόσων χρονών είναι; Ο άντρας της;
- Δεν ξέρω παιδάκι μου, που να ξέρω;
- Καλά δεν παίρνεις χαμπάρι; (χτύπημα περιπαιχτικό στον ώμο)
- Οχι, δεν ασχολούμαι.

Παραδίνεται και στρέφεται στην αλλη για γκοσιπ. Απο κει και πέρα, ούτε να με χέσει, με το συμπαθειο. Δεν ασχολούμαι;;;;; Και τολμώ να λέγομαι γυναίκα; Τολμώ να συνυπάρχω με τους άλλους ανθρωπους χωρίς να κοκκινίζω; Στα μάτια της φαντάζω αξιοπερίεργο ον. Με θεωρεί πολύ ζώον που δεν είμαι περιεργη να δω και να μάθω. Ή μπορεί και να με θεωρεί εγωίστρια, που δε νοιάζομαι για το αν ο συνάνθρωπός μου είναι χωρισμένος, παντρεμενος, με παιδί, χωρίς παιδι.
Εννοείται, πως αν πατήσει το πόδι του στο χώρο καποιος διάσημος, αφενός θα πρέπει να το πληροφορηθεί γιατι αν το μάθει εκ των υστέρων θα γίνει χαμός, και αφετερου θα τσακιστεί να τον εξυπηρετήσει προσωπικά η ίδια, αν είναι του αντικειμένου της φυσικά. Αν δεν είναι, απλά θα κλωθογυρίζει εκεί κοντά για να μάθει τι του συμβαίνει και ήρθε. Μετά, θα σπεύσει να διαδώσει τα όσα έμαθε σε όλους, γιάτι είναι και πάρα πολύ σημαντικά και πρέπει όλοι να είναι ενήμεροι. Μετά θα κάτσει στο γραφείο της και θα πάρει τηλεφωνο όσους ξέρει και δεν ξέρει για να ενημερώσει κι αυτούς. Ε, ύστερα πια θα ασχοληθεί και με τη δουλειά τινάζοντας το μαλλί.
Εγώ απο την άλλη, μπορεί να δω κάπου οτι τριγυρίζει ο "τάδε", αλλά μπορεί να μην πάρω και πρέφα. Οφείλω να ομολογήσω ότι η ζωή μου δε θα διαφέρει ούτε στο ελάχιστο, είτε στη μία περιπτωση, είτε στην άλλη.

Δικηγόρος του διαβόλου: Και δε μου λες, τι πιστεύεις οτι εσυ δεν κουτσομπολεύεις; Και τώρα τι κάνεις;
Εγώ: Τώρα, βγάζω τα εσώψυχά μου που δεν μπορώ να βγάλω αλλού τη δεδομένη στιγμή. Θεωρείται κουτσομπολιο; Οκ το παραδέχομαι. Νομίζω πως όλοι οι άνθρωποι κουτσομπολεύουν, ποιος λίγο, ποιος πολύ. Είναι στην ανθρώπινη φύση προφανως. Αλλά υπάρχει μια διαφορά. Εμένα μου δίνουν αφορμές και τους σχολιάζω. Αυτή τις ψάχνει. Ρωτάει, ολους για όλα. Θέλει να μαθαίνει τα πάντα. Εγώ δε θέλω.