Κάτι μου θυμίζει...

Το έχω ξαναδει το εργάκι. Τύπισσα κολλάει στον δικό μου. Και ποια τύπισσα... Η νέα σχέση του κολλητού του. Βγήκαμε να τη γνωρίσουμε και κρασάκι στο κρασάκι, "Και που λες Θρασύβουλε, και μπραβο ρε Θρασύβουλε, και πως τα λες Θρασύβουλε, και να κανονίσουμε να πάμε εκεί Θρασύβουλε". Ο Θρασύβουλος, όπως κάθε άντρας, κολακεύεται με κάτι τέτοια, αλλά έχει την ευφυία να φέρνει την κουβέντα εκεί που θέλει για να παινέψει εμένα. Τώρα, αν είναι όντως ευφυία, αν το κάνει επίτηδες δηλαδή, ή αν του βγαίνει αυθόρμητα, δεν το έχω καταλάβει.
Πάντως εγώ ήμουν κυρία στην όλη φάση. Χαμόγελα, κεράσματα, σχόλια καλοπροαίρετα κλπ. Οπως και ο κολλητός. Σπάστηκε, ήταν φανερό (σε μένα τουλάχιστον), αλλά δεν το έδειξε για να μη φανεί κομπλεξικός στην τύπισσα.
Ξέρω, το σημαντικό σ' αυτές τις περιπτώσεις, δεν είναι τι κάνει αυτη, αλλά πως αντιδράει ο δικός σου. Κι ο δικός μου στην προκειμένη περίπτωση όπως είπα, αντέδρασε πολύ ικανοποιητικά. Βέβαια για να είμαι ειλικρινής, θα προτιμούσα να ήταν λιγότερο φιλικός μαζί της, αλλα τέλος πάντων δεν είναι ίδιος με μένα.
Αυτή δε, να γελάει φωναχτά για να την ακούει όλο το μαγαζί, να μην ξεκολλάει τα μάτια της απο πάνω του, και που και που, να δίνει και κανένα φιλί στον δικό της για ξεκάρφωμα. Που πας κυρία μου. Και εσύ και όλες οι άλλες που γλυκοιτάζατε το Θρασύβουλο και τον κάθε Θρασύβουλο. Αφού ξερετε ότι ο άνθρωπος είναι αλλού, που πάτε. Τι πιστεύετε δηλαδή ότι θα χωρίσει αυτή που έχει για να ερθει μαζί σας; Η μήπως απλά τη βρίσκετε να φλερτάρετε μαζί του απροκάλυπτα γιατί σας αναζοωγονεί; Μάλλον αυτό είναι.
Δε σου κρύβω φίλε, οτι έχω βρεθεί κι εγώ στη θέση της. Γιατι έχει κι αλλους φίλους ο Θρασύβουλος, και δη εμφανίσιμους. Είχα δει λοιπόν ότι ο Αναξίμανδρος έδειχνε ένα διακριτικό ενδιαφέρον για μένα. Δεν έμαθα ποτέ αν ο Θρασύβουλος το είχε καταλάβει. Απο τα συμφραζόμενα φαινόταν πως όχι. Ο Αναξίμανδρος όμως με γούσταρε, το έβλεπα. Κι εγώ φυσικά κολακευόμουν. Αλλά ποτέ, μα ποτέ, δεν καρφωνόμουν όπως όλες οι άλλες, που δεν εχουν δίολου αυτοσυγκράτηση. Οπότε ο Θρασύβουλος κι αν είχε καταλάβει για το φίλο του, για μένα ούτε που του πέρασε απο το μυαλό ότι μου άρεσε. Και γι αυτό βάζω το χέρι μου στη φωτιά. Για να μη σου πω οτι περηφανεύομαι κιόλας που το έκρυβα τόσο καλά.
Ακόμα και στα ερωτικά - αισθηματικά ζητηματα, πρέπει να πρυτανεύει η λογική. Ανθρωπος είσαι, μπορεί να σου αρέσει κάποιος δεσμευμένος. Δεν μπορείς ομως να τον φλερτάρεις απλά για να το ζήσεις, και να έχεις και την αξίωση να κρατήσεις αλώβητη και τη δική σου σχέση. Άν θέλεις το δεύτερο, τα κοντρολάρεις τα συναισθήματά σου. Δύσκολο, εύκολο δεν ξέρω, αλλά αυτό είναι. Τουλάχιστον για κάποιον που δε θέλει να βλάψει τους γύρω του.

Vanity (and gossip)...definitely, NOT my favourite sins!

Πόση αναγκη έχουν καποιοι άνθρωποι να είναι πρώτοι σε όλα... Οι καλύτεροι. Οι πιο ωραίοι. Εξυπνοι. Καλλιεργημένοι. Και δε συμμαζεύεται. Συν τοις άλλοις, ΚΑΙ κουτσομποληδες. Και δεν καταλαβαίνουν πως εσύ δεν ενδιαφέρεσαι για αυτά. Μπορούν να συνδυάζουν αυτές τις δύο ιδιότητες στο ζενίθ τους. Η συγκεκριμένη τύπισσα ντύνεται, φτιάχνεται, απλώνει στο γραφείο όλη της τη φιλαρέσκεια και αρχίζει:

- Α αυτοί ειναι πολύ πιπεράτοι! Για πες, τι έκανε αυτή; Πόσων χρονών είναι; Ο άντρας της;
- Δεν ξέρω παιδάκι μου, που να ξέρω;
- Καλά δεν παίρνεις χαμπάρι; (χτύπημα περιπαιχτικό στον ώμο)
- Οχι, δεν ασχολούμαι.

Παραδίνεται και στρέφεται στην αλλη για γκοσιπ. Απο κει και πέρα, ούτε να με χέσει, με το συμπαθειο. Δεν ασχολούμαι;;;;; Και τολμώ να λέγομαι γυναίκα; Τολμώ να συνυπάρχω με τους άλλους ανθρωπους χωρίς να κοκκινίζω; Στα μάτια της φαντάζω αξιοπερίεργο ον. Με θεωρεί πολύ ζώον που δεν είμαι περιεργη να δω και να μάθω. Ή μπορεί και να με θεωρεί εγωίστρια, που δε νοιάζομαι για το αν ο συνάνθρωπός μου είναι χωρισμένος, παντρεμενος, με παιδί, χωρίς παιδι.
Εννοείται, πως αν πατήσει το πόδι του στο χώρο καποιος διάσημος, αφενός θα πρέπει να το πληροφορηθεί γιατι αν το μάθει εκ των υστέρων θα γίνει χαμός, και αφετερου θα τσακιστεί να τον εξυπηρετήσει προσωπικά η ίδια, αν είναι του αντικειμένου της φυσικά. Αν δεν είναι, απλά θα κλωθογυρίζει εκεί κοντά για να μάθει τι του συμβαίνει και ήρθε. Μετά, θα σπεύσει να διαδώσει τα όσα έμαθε σε όλους, γιάτι είναι και πάρα πολύ σημαντικά και πρέπει όλοι να είναι ενήμεροι. Μετά θα κάτσει στο γραφείο της και θα πάρει τηλεφωνο όσους ξέρει και δεν ξέρει για να ενημερώσει κι αυτούς. Ε, ύστερα πια θα ασχοληθεί και με τη δουλειά τινάζοντας το μαλλί.
Εγώ απο την άλλη, μπορεί να δω κάπου οτι τριγυρίζει ο "τάδε", αλλά μπορεί να μην πάρω και πρέφα. Οφείλω να ομολογήσω ότι η ζωή μου δε θα διαφέρει ούτε στο ελάχιστο, είτε στη μία περιπτωση, είτε στην άλλη.

Δικηγόρος του διαβόλου: Και δε μου λες, τι πιστεύεις οτι εσυ δεν κουτσομπολεύεις; Και τώρα τι κάνεις;
Εγώ: Τώρα, βγάζω τα εσώψυχά μου που δεν μπορώ να βγάλω αλλού τη δεδομένη στιγμή. Θεωρείται κουτσομπολιο; Οκ το παραδέχομαι. Νομίζω πως όλοι οι άνθρωποι κουτσομπολεύουν, ποιος λίγο, ποιος πολύ. Είναι στην ανθρώπινη φύση προφανως. Αλλά υπάρχει μια διαφορά. Εμένα μου δίνουν αφορμές και τους σχολιάζω. Αυτή τις ψάχνει. Ρωτάει, ολους για όλα. Θέλει να μαθαίνει τα πάντα. Εγώ δε θέλω.