Κάτι πρέπει να κάνω με την ενοχικότητά μου. Ενα τοσο δα μικρό πράγμα στη δουλειά, και νιώθω ενοχη όχι απέναντι στους μεγάλους, αλλά απέναντι σ'αυτήν. Οτι είναι αυτή εκεί μέσα είμαι κι εγώ. Επομένως δεν έχω κανένα λόγο να νιώθω έτσι.
Το σύνδρομο του "καλού παιδιού". Μ' αρέσει. Οταν με θεωρούν καλό παιδί και με εμπιστεύονται και λένε καλά λόγια για μένα, πάντα μου άρεσε. Στη δουλειά, για τους συναδέλφους τουλάχιστον, με τη συμπεριφορά μου δεν ειμαι το καλό παιδί. Εκεί δεν προσπαθώ να είμαι γιατί θα μου ήταν πολύ κουραστικό να κάνω και τους 20 να με συμπαθούν. Οπότε είμαι ο,τι να 'ναι. Υπάρχουν βέβαια κάποιοι που με ψιλοχωνεύουν, δεν είναι όλοι το ίδιο. Αλλά έτσι δεν είναι και η κοινωνία;
Στον έξω κόσμο, αν εκτεθώ σε δικό μου άνθρωπο, θέλω να ανοίξει η γη να με καταπιει. Σε κάποιον άλλο, οκ, καλό θα ήταν να μη γίνει, αλλά αν γίνει, τι να κάνουμε. Δηλαδή ασχολούμαι εσωτερικά με αυτό για ένα καποιο διάστημα, αλλά δε χάνω και το χρώμα μου.
Μάλλον και στη δουλειά, αυτή παίζει το ρόλο του "΄δικού μου ανθρώπου" (προς Θεού, όχι στην κυριολεξία), επειδή έχουμε πιει έναν καφέ και έχουμε πει κάποια πράγματα προσωπικά μας. Γι' αυτό και σκεφτόμουν το σημερινό για ώρες.
Και έπίσης, γιατί κι αυτή δεν είναι το κοριτσακι που νομίζουν όλοι. Λένε "το γελαστό άνθρωπο μην το φοβάσαι". Κααααααλά. Ξέρω εγώ μια γελαστή και πρόσχαρη και κοινωνική και, και, και, που είναι έτοιμη να στη φέρει πισώπλατα. Τώρα θα μου πεις, γιατί ήπιες καφέ και είπες προσωπικά σου πράγματα σε έναν τέτοιο τύπο; Γιατί στην αρχή δεν την καταλαβαίνεις. Πέφτεις στην παγίδα της "γελαστής". Οταν άρχισα να το καταλαβαίνω, το μετρίασα αισθητά. Το συμπέρασμα που είχα βγάλει στην αρχή των εργασιακών μου χρόνων ισχύει ακόμα: Δε στεριώνει φιλία ή έρωτας μεταξύ συναδέλφων.
