Οι χαδιάρες

Κάποιες γυναικες έχουν την τάση να φαίνονται στους άλλους μικρές και τριανταφυλλένιες. Ομορφες, ευαίσθητες, που θέλουν προσοχή, που με το παραμικρό που τους συμβαίνει θέλουν να το κάνουν γνωστό σε όλους για να αποσπάσουν σχόλια, συμπάθεια και καμιά κολακεία (δε θα έβλαπτε). Μπορεί σκόπιμα να το μεγαλοποιούν κιόλας λιγάκι. Γι αυτό φροντίζουν την εμφάνισή τους όσο μπορούν, αλλά κι όταν βαριούνται, ντύνονται προχειρα, πιάνουν τα μαλλιά τους με τσιμπιδάκια και το παίζουν ταλαιπωρημένες και κουρασμένες (με περισσή χάρη εννοείται. Οχι τίποτα κακομοίρες). Αν μαζέψουν μόνο με αυτό καμιά κουβεντούλα, έχει καλώς. Αλλιώς αρχίζουν τα "ουφ, δεν μπορώ", "ουφ ποναω", "ουφ είμαι τόσο κουρασμένη", "ουφ χτες έκανα όλες τις δουλειές". Δε γίνεται, με αυτές τις βαρυσήμαντες δηλώσεις όλο και κάποιος θα ψαρώσει. Και ψαρώνει συνήθως. Στα 20 άτομα, και ένας να ψαρώσει καλό είναι.
Σε γενικές γραμμές, η ομιλία τους είναι νιαουρίσματα. Κάθε χαριτωμένη κοπελίτσα που σέβεται τον εαυτό της, οφείλει να νίαουρίζει ώστε να γίνεται επιθυμητή στους άντρες και φιλενάδα στις γυναίκες. Δεν έχει καμία σημασία αν είναι κομπλέ και από άντρα και απο φίλες. Πρέπει όλοι και όλες να την αγαπάνε και να τη θεωρούν το γλυκύτερο κορίτσι του κόσμου. Ετσι αποδικνύεται η αξία τους. Αν υπάρξει η παραμικρή υποψία (αποκλείεται, αλλά λέμε ΑΝ), ότι κάποιος μπορεί να μην τη θεωρεί έτσι όπως πιστεύουν, θα πέσουν στα πατώματα. Θα πάρουν την πιο στενοχωρημένη τους φάτσα (σόρρυ, φατσούλα ήθελα να πω), θα αναρωτιούνται γιατί, τί μπορεί να εχουν κάνει λάθος, θα κοιτάζουν γύρω τους σαν εγκαταλελειμένα κουταβάκια (γιατί ξέρουν ότι όλοι αγαπάνε τα εγκαταλελειμενα κουταβάκια), και θα βάλουν και τα κλάματα. Γιατί είναι και πολύ ευσυγκίνητες.
Επίσης, επειδή συν τοις άλλοις έχουν και τέλειο χαρακτήρα, κάνουν καναδυό κινήσεις του τύπου "θυσιάζομαι για να μη δυσκολεψω εσένα", και στο λένε, σε περίπτωση που δεν το κατάλαβες, για να πεις ότι είναι να πεις. Παρόλο που ξέρουν ότι η "θυσία" τους τη δεδομένη στιγμή είναι εντελώς ανούσια και δεν εξυπηρετεί κανέναν, οπότε δε θα τη δεχτείς. Αλλά εκείνες προσφέρθηκαν.

Εχω γνωρίσει στη ζωή μου αρκετές τέτοιες γυναίκες. Περιττό να αναφέρω ότι  είμαστε η μέρα με τη νύχτα. Η αυθόρμητη αντίδρασή μου στο νιαόυ-νιαου βρε γατούλα, είναι το γεμάτο ειρωνεία βλέμμα, το στραβό στόμα, η απότομη φωνή και το "αϊ παράτα μας μωρή". Αλλά επειδή οι αντιδράσεις μου (ευτυχώς) κατά 90% δεν είναι αυθόρμητες, περιορίζομαι στο να τις κοιτάζω με συμπόνια, να τους λέω καμιά συμβουλή μήπως νιώσουν καλύτερα, και οταν είναι χαρούμενες, να χαμογελάω κι εγώ σχολιάζοντας με επιφωνήματα "αντε ρε! ουαου σοβαρα;", νιώθοντας τρομερά ηλίθια την ίδια στιγμή.
Και σκέφτομαι τον εαυτό μου στη θέση τους, να κάνει όλα αυτά τα "χαριτωμένα" που τις κάνουν ακαταμάχητες και καλά, και θέλω να βγάλω τα σωθικά μου. Με φαντάζομαι να αποκαλώ τους αλλους ζουζούνάκια, πουλάκια, πεταλουδίτσες και ότι άλλο σε έντομο και ζωντανό μπορεί να μου κατέβει εκείνη τη στιγμή, και βάζω γέλια μέχρι δακρύων.
Οχι κυρία μου. Καλύτερα μια σκέτη καλημέρα και ένα ξερό ευχαριστώ. Τέλος.

Αισιοδοξία και ελπίδα για το αύριο

Αν δεν την ξέρεις και την ακούσεις για 10 λεπτά, νομίζεις ότι ήρθε το τέλος. Θα βγούμε απο το ευρώ. Κι επειδή είμαστε ανίκανοι να σταθούμε στα πόδια μας, μια και δεν παράγουμε τίποτα, θα πεινάσουμε, θα βουλιάξουμε, θα καταποντιστούμε. Μετά θα έρθει η χούντα. Το ξύλο και ο βούρδουλας, για να μην ξαναχαρούμε ή μιλήσουμε ποτέ ξανα. Αντε γιατί παραέχουμε πάρει φόρα. Αυτο αξίζει στους ανεπρόκοπους Ελληνες που είναι μόνο ένα ώπα. Γιατί είμαστε η χειροτερη φυλή στην Ευρώπη, φοβάσαι να κυκλοφορήσεις το βράδυ, ενω στο εξωτερικό, νιώθεις ασφάλεια. Υπάρχει πάντα ένας αστυνομικός να σε παρακολουθεί διακριτικά (!!!).  Α, να μην ξεχάσω, στο καπάκι θα πλακώσουν και οι τζιχαντιστές, να μας πετσοκόσουν όλους. Αυτα στο γεύμα.
Για το δείπνο, έχουμε τη διαπίστωση ότι οι παλιές εποχές που οι άνθρωποι λιμοκτονούσαν, ήταν απείρως καλύτερες απο τη σημερινή. Οτι η τεχνολογία μόνο κακό κάνει και κανένα απολύτως καλό.  Οτι οι ανθρωποι τότε είχαν σεβασμό και δεν υπήρχε τόση σαπίλα, ακόμα και στην πολιτική. (Ασχετα αν η σαπίλα υπήρχε πολύ πριν την εποχή του Κολοκοτρώνη κιόλας). Επίσης, τα παλιά τα χρόνια οι άνθρωποι γλεντούσαν και τώρα δεν έχουν όρεξη. (Και πως να έχουν, αν ακούν εσένα).
Κάνει κάποιος το λάθος να επισημάνει ότι το χωριό είναι φέτος πολύ ήσυχο και δεν έχει κόσμο. Τι το θελε. "Ναι, τώρα το είπε και το ραδιόφωνο, τέρμα τα γλεντια, πάνε, δεν υπάρχουν πια. Αυτα που ξέραμε να τα ξεχάσουμε. Δεν παμε καθόλου, μα καθόλου καλα, το λένε όλοι.". Ακολουθεί και δεύτερο λάθος: "Στη δεύτερη γενιά μεταναστών δίνεται ιθαγενεια ε;". "Ναι, δεν υπάρχει πλέον η Ελλάδα που ήξερες, ξέχνα τη. Τώρα η Ελλάδα αποτελείται μονο απο άλλους λαούς. Δεν παμε καθόλου, μα καθόλου καλα, το λένε όλοι".

Για να ξεκαθαρίσω τη θέση μου. Καταρχήν, δεν πιστεύω ότι υπάρχουν καλές και κακές φυλές (πόσο μάλλον ότι είμαστε η χειρότερη). Υπάρχουν καλοί και κακοί άνθρωποι. ΠΑΝΤΟΥ. Και στην Ελλάδα, και στη Βραζιλία και στη Σουηδία και παντού. Κατα δεύτερον, είμαι υπερ της άποψης ότι "περιμένω τα χειροτερα για να ειμαι προετοιμασμένος, κι αν είναι τα καλύτερα, καλώς να έρθουν". Με έχει βοηθήσει σε αρκετες περιπτώσεις. Αλλο όμως "περιμένω τα χειρότερα", κι άλλο "ψάχνω να βρω σκοινι και δεντρο γιατί δε γλιτώνω με τίποτα". Υπάρχει τεράστια απόσταση.

Δε πιστεύω ότι όλα αυτά που περιέγραψα παραπάνω θα γίνουν, ή ότι δε θα γίνουν. Δεν ξέρει κανένας τι προκεται να συμβεί, όχι αύριο, αλλά ούτε το επομενο λεπτό. Πιστεύω όμως , οτι αν θέλουμε τα κρατήσουμε τα λογικά μας σώα, και την ψυχική μας υγεία αβλαβή, πρέπει να είμαστε λίγο πιο φειδωλοί στην αρνητικότητά μας. Το να φέρνεις μόνος σου την καταστροφή του κόσμου πριν έρθει απο μόνη της, πίστεψέ με, ΔΕ ΒΟΗΘΑΕΙ ΚΑΝΕΝΑΝ. Τουλάχιστον κανέναν από αυτούς που συνομιλείς. Ποιος θέλει συζητώντας να ανακαλύψει ότι του μένουν λίγες ώρες ζωής; Η ότι αυριο το πρωί θα χάσει ότι έχει και δεν εχει; Γι αυτό θα ήταν καλύτερα νομίζω να κρατάμε τη γνώμη μας για τον εαυτό μας κάποιες φορες. Κι αν θέλουμε πάσει θυσία να τη μοιραστούμε, να το λέμε με έναν τρόπο λιγότερο τελεσίδικο. Κρατα και μια πισινή. Μπορεί τελικά να μην έρθει η συντέλεια τόσο σύντομα όσο νομίζεις.

Κάποιες φορές.....

......αν μπορούσα να είμαι κουφή, θα ήμουν.

-Μ1, σε είδε το παιδί μου στην πλατεία, αλλά δε σου μίλησε.
-Ελα μωρέεεε, γιατί δε μου μίλησε;
-Εφευγε εκείνη την ώρα. Και μου είπε " μαμά, είδα τη Μ1 στο δρόμο αλλά δεν της μίλησα..."
-Το πουλάκι μου...!!
Το παιδί δεν είναι κανένα πιτσιρίκι, είναι 20 φεύγα χρονών, και έχουν ειδωθεί με τη Μ1 μία, βία δύο φορές στη ζωή τους. Κατά τα άλλα η στενοχώρια όλων ήταν πολύ μεγάλη γι αυτή την τρομερή ατυχία που δε μιλήσανε.

-Ελα αγοράκι μου τι κάνεις; Πάλι αργά γύρισες χτες; Ε βέβαια, που να πας στη δουλειά. Η μανούλα δεν μπορεί να μην πάει στη δουλειά όμως!! Εφαγες; Εχει στο ψυγείο γιουβέτσι, παστίτσιο, πίτσα που πήρες χτες, φασολάκια και μακαρόνια. Α εχει και φακούλες. Φάε φακούλες αν θες. Εχω ζυμώσει και ψωμί.  Σ' αφήνω τώρα, γεια.
Σχεδόν κάθημερινά, θαυμάζουμε την εκπληκτική της μαγειρική, καθώς επίσης και την ικανότητα να μαγειρεύει 852 φαγητά ημερησίως. Φροντίζει να μας το κάνει σαφές με κάθε ευκαιρία.

-Η κόρη μου έμαθε να φτιάχνει βραχιολάκια και κολιεδάκια με χάντρες, κορδέλες κλπ. Είναι πολύ καλή, δέχεται και παραγγελίες στο σχολείο. Ολα τα κοριτσια τρελαίνονται γι αυτά.
Δεν μπορεί αυτό το παιδί, με ΑΥΤΗ τη μαμά, να μην είναι τέλειο σε οτιδηποτε κάνει. Περιττό να συνεχίσω.

-Ολοι στη δουλειά της κοπέλας μου της μιλάνε και τη ρωτάνε για μένα.
-Γιατι;
-Με συμπαθήσανε.
Η μετριοφροσύνη σε όλο της το μεγαλείο. Μπορείς να είσαι όσο περήφανος θες που κέρδισες τη συμπαθεια αυτών των ανθρώπων, αλλά έχε το τακτ να μην το λες κάθε τρεις και πέντε.

Αυτα για σήμερα. Τα 'πα και ξεθύμανα