... τους τελευταίους μήνες έχει αλλάξει και ξαναλλάξει πολλές φορες. Αυτό που μένει σταθερό είναι τα νεύρα. Εχω νεύρα. Πολλά. Φταίνε οι ορμόνες βέβαια, αλλά έχω νεύρα. Πολλά. Ευτυχώς σταμάτησα τη δουλειά χτες. Για κανα χρόνο δηλαδή. Δεν έχω μείνει χωρίς δουλειά τόσο μεγάλο διάστημα. Μην πάει ο νους σου στο κακό, δεν απολύθηκα. Για καλό λείπω. Εχω άλλες αγωνίες τώρα βέβαια, όχι τρελές, αλλά παραμένουν αγωνίες. Να μην έχουμε τρομερά ντράβαλα με το χερι, να έχουν εξυπνάδα, να μη με πρήζουν αυτοί που δεν θέλω κλπ.
Βλέπεις, έχουμε και τη μαμά του Θρασύβουλου, που είναι πιο αγχώδης κι απ΄το ίδιο το άγχος. Ευτυχώς τώρα μένουν μακριά, αλλά από τον άλλο μήνα θα αριβάρουν και θα μας πρήξουν τα τέτοια. Αυτή δηλαδή, ο πατέρας του είναι πιο λογικός. Μου λέει πως όλοι θα βοηθήσουν, γιατί ντρεπεται να ξέρει ότι με βοηθάνε άλλοι κι όχι αυτή. Οπότε τη φαντάζομαι να έρχεται σπίτι, να απλώνει παντού ολο της το άγχος, να λέει τις μαλακίες της σχετικά με το μεγάλωμα των παιδιών και άλλα τέτοια. Νομίζω ότι το καλύτερο που έχω να κάνω, είναι να έχω τα πραγματα γύρω μου όσο πιο έτοιμα μπορώ, ώστε να ανακατεύεται όσο γίνεται λιγότερο, και να λέω ναι στις συμβουλές της, κάνοντας φυσικά το δικό μου.
Οσο για την αγαπημένη μου γυναικούλα που είναι πολύ δύσκολο να την υποφέρει κανείς, ευτυχώς τα τραπεζώματα και οι έξοδοι δε συνεχίστηκαν. Και έχω πάρα πολύ καιρό να τη δω. Τι καλά.
