.... 7 πολύ δύσκολες εβδομάδες, αποφάσισα να δώσω σημεία ζωής. Είμαι ακόμα πάρα πολύ κουρασμενη, αλλά αρχίζει να αχνοφαίνεται ενα φως στο τούνελ, και νιώθω κάπως καλύτερα.
Τά χω με τη Μ1. Οτι κάνει, το κάνει επίτηδες πιστεύω γνωρίζοντας το χαρακτήρα της. Στην αρχή το πίστευα ακράδαντα και θύμωνα. Πολύ. Τώρα έχω ηρεμήσει. Εξακολουθώ βεβαια να βρίσκω εξαιρετικά άδικο το γεγονός ότι πρέπει κάποιος να "πληρώνει" τη χαρά καποιου άλλου. Αλλά ποιος είπε ότι η ζωή είναι δικαιη;
Ηξερε το χαρμόσυνο γεγονός απο την αρχή και μου το εκμυστηρεύτηκε μετα απο δύο μήνες. Σ αυτό δεν μπορώ να πω κάτι, δικαίωμά της. Εχοντας όμως όλα τα συμπτώματα που έχει το 99,9999% των γυναικών, και απλά "δεν την παλευει", αυτό με ξεπερνάει. Βρήκε μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να χτυπήσει μια αδειούλα, και την άρπαξε. Βέβαια, 45 μέρες δεν το λες "αδειούλα". Το λες "πιάστηκε ο κώλος μου να κάθομαι". Αλλά όπως και να εχει, το γεγονός είναι ότι εγώ δουλευα χωρίς μισό ρεπό όλο αυτό το απαίσιο διαστημα.
Αυτή είναι η πραγματικότητα. Τα συναισθήματα τώρα που με κατείχαν, ήταν θυμός, άγχος και ζήλεια. Δε θα ντραπώ να παραδεχτώ ότι ζήλεψα οταν το έμαθα. Πάντα ένιωθα ότι έπρεπε να είμαι πρώτη εγώ. (Το πρεπει βεβαια δε χωράει σε τέτοιες περιπτώσεις, αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση). Και το κακό είναι ότι μου εδινε κάποια πικρή ικανοποίηση το να ακούω οτι δε μπορει ούτε να σταθεί. Εδώ θα ντραπώ, αλλά θα το παραδεχτώ κι αυτό. Δεν είμαι κακός άνθρωπος, το πιστευω αυτό. Απλά καποιες φορες, όταν νιώθω ότι αδικούμαι με καποιο τρόπο και δεν μπορώ να αντιδράσω, μου βγαίνει χαιρεκακία. Κι όταν έβλεπα ότι έκανε οτι μπορούσε για να φαίνεται ταλαιπωρημένη και καταβεβλημένη στα ματια των αλλων και να δικαιολογήσει την επικείμενη αδεια, μου γυρνούσε το μάτι.
-Τι θα εκανες εσύ αν ήσουν στη θέση της; Γιατι νομίζω ότι βιαστηκες να την καταδικάσεις. Δεν έχεις βρεθει σε αυτή τη θέση. Για σκεψου το.
-Ναι, δεν εχω βρεθεί σ' αυτή τη θέση, έχω ομως υπάρξει αρκετές φορες άρρωστη, αδιάθετη, χάλια με πόνους και με ότι γουσταρεις σε όλα τα εργασιακά μου χρόνια, και δεν έχω κουνηθεί απο τη θέση μου. Δε θυμαμαι να βισμάτωσα ποτέ συνάδελφο.
-Εστω. Ολοι οι ανθρωποι δεν ειναι ιδιοι. Εκείνη μπορεί να μην αντέχει πολλά πολλά και να θέλησε να απεχει απο τη δουλειά για να ανταπεξέλθει. Τι φταίει αυτή αν δεν υπάρχει άλλος να κανει αυτή τη δουλειά και χώθηκες εσύ;
- Δε φταιει γι αυτό. Φταίει γιατι εκμεταλλεύτηκε την κατάσταση και δε σκεφτηκε ουτε μια στιγμή να προσπαθήσει να δει πως θα παει. Φροντισε απο την πρωτη στιγμή να μας κανει σαφες με την εμφάνισή της οτι δεν είναι καλά. Πολλές δεν είναι καλα, αλλά δουλεύουν μέχρις ώτου μπορούν.
-Θύματα και κορόιδα.
-Ευσυνείδητες και φιλότιμες τις λεω εγώ. Κι αυτη δε συγκαταλεγεται σε αυτη την κατηγορία. Αλλά, επειδή "ουδέν κακό αμιγές καλού", με τη νέα συνάδελφο συννενοούμαι μια χαρα. Δείχνει να μην έχει ίχνος πονηριάς και δηθενιάς. Ας πάρει λοιπον οση άδεια θέλει η Μ1. Ας λειψει 2 χρόνια. Πλέον δε με νοιάζει. Τώρα θέλω μόνο να ξεκουραστώ.
