Και ο χρόνος περνά, κι εγώ μπαίνω εδώ μέσα όλο και αραιότερα. Φταίει η δουλειά, το "αγκάθι" που έχω στη ζωή μου τα τελευταία 20 χρόνια.
Οφείλω να παραδεχτώ την πραγματικότητα, ότι αν δεν ήταν αυτό το αγκάθι, το πιθανότερο είναι να ανήκα κι εγώ στο τεράστιο ποσοστό της ελληνικής ανεργίας. Αλλά δεν παραδέχομαι το ότι θα πρέπει να νιώθω και ευγνώμων που με απαυτώνουν καθημερινά χωρίς να τολμώ να πω κουβέντα. Γιατί μπορεί η Μ1 να επέστρεψε (επιτέλους) στα καθήκοντά της (επισημαίνοντάς μου μεταξύ άλλων ότι άλλες παίρνουν άδεια όοοοοοοολο το διάστημα και οχι μόνο 2 μήνες - δεν της είπα ευχαριστω εγώ η αχάριστη), αλλά τα εκτελεί με φειδώ, κρατώντας τη μέση της και χαϊδεύοντας την κοιλιά της. Με αποτέλεσμα εγώ να τρέχω πάλι για όλα. Για να είμαι ειλικρινής, εγώ είμαι που δεν την αφήνω να κάνει πολλά, ενώ εκείνη προσφερεται. Αφενός για να μην πάθει τίποτα και ποιος θα την αντικαθιστά πάλι, και αφετέρου για να το παίξω και λίγο ηρωίδα. Ασχημο αυτό, αλλά δυστυχώς το έχω. Ταλαιπωρούμαι για να λένε οι άλλοι ότι δεν αφήνω τη συνάδελφο να ταλαιπωρηθεί αυτή στην κατάστασή της.
Οσον αφορά στην καινούρια κοπέλα, τώρα τελευταία τα έχει φορτώσει λίγο στον κόκκορα λόγω κούρασης μάλλον κι αυτή. Βγήκε σε άδεια, και τις τελευταίες μέρες με το ζόρι επιανε να κάνει δουλειά. Εγώ μόνο δεν κουράζομαι ποτέ. Η σουπεργούμαν. Σήμερα είναι Κυριακή και μας είπαν οτι θα πρεπει να δουλεψουμε για καναδυο ώρες λογω εκτάκτου γεγονότος. Μάντεψε ποιος θα πάει απο το δικό μου τομέα. (Και πάλι προσφέρθηκε να έρθει εκείνη και μάλιστα επεμενε. Αλλά εγώ η γενναία, της απαντησα με αυτοθυσία "αντε ρε που θα έρθεις εσύ", μπροστά στο διευθυντή. Μαλακία έκανα το ξέρω, αλλά δεν μπορούσα να την αφήσω ρε φίλε, ντράπηκα κιόλας).
Μη ρωτήσεις τι είναι το έκτακτο γεγονός. Μια ηλίθια αφορμή είναι, για να μονιμοποιήσουν σιγά σιγα και τις Κυριακές, αυτό λέγανε χτες οι αλλοι. Δεν μας φτάνουν τα Σάββατα, που φυσικά τα δουλεύω όλα εγώ, τώρα να δεις οτι θα μας βισματώσουν κι άλλο. Γύρισα σπιτι χτες με τη μούρη μεχρι το πατωμα, και μου λεει ο Θρασύβουλος οτι δε θα το κάνουν γιατι θα τους είναι τρομερό κόστος. Οτι θα μας πλήρωναν δηλαδή και τώρα θα το ξανασκεφτούν. Χαχαχαχαχαχαχα. Ας γελάσουμε και λίγο γιατί το χουμε ανάγκη.
Τέλος παντων. Τις δύο τελευταίες μέρες το άγχος μου έχει φτάσει στο απροχώρητο. Η κοιλιά μου είναι τουμπανο, βάζω τα κλαματα με το τίποτα, δε θέλω να κάνω καμία δουλειά στο σπιτι, και η όψη μου είναι σα να είμαι 60 χρονων. Βαρέθηκα, σιχάθηκα, μπαϊλτισα πια με τη δουλειά και την καθημερινότητα. Και για μπάνιο που πάμε, παλι δεν το φχαριστιέμαι. Θέλω να φύγω για μεγάλο χρονικό διαστημα, και θα το κανω στην αδεια μου βέβαια, αλλά το κακό είναι οτι θα ξαναγυρίσω.
Εχω παρατηρήσει ότι δε μου πολυκάνει καλο να μιλάω ή να γράφω για τη δουλειά και το πως νιώθω γι αυτήν. Πέρα δηλαδή απο το να σχολιάζω τους συναδέλφους μου, όπως έχω κάνει απειρες φορές, δε βρίσκω άκρη με τα αρνητικά μου συναισθήματα. Οι ψυχολόγοι θα διαφωνούσαν, αλλά εγώ νιώθω οτι μου μεγαλώνουν αυτά τα συναισθήματα με το να τα αναμοχλεύω. Γι αυτο νομίζω οτι δε θα ξαναμιλήσω για ενα διαστημα για τη σκατοδουλειά εκτος αν έχω κάτι ή καποιον που θελω να βρισω.
